Alleen hij (ON HOLD)

12- Hospitalized

Laura pov

Met een schok open ik mijn ogen, om ze daarna kreunend weer dicht te laten vallen. Mijn hoofd bonkt als een gek. Ik probeer om recht te gaan zitten. Met veel moeite lukt het ook nog, ondanks de pijn in mijn zij. Ik schrik als ik verband om mijn middel zie, en een infuus in mijn hand. Ik kijk verward om me heen. Ik lig in een wit bed, er staan allemaal steriele spullen in de kamer, en een slapende Justin op een stoel. Wacht, Justin! 'Justin!', zeg ik. Althans, ik denk dat ik dat zeg. Ik schrik van het krakende geluid wat uit mijn keel komt. Justin opent zijn prachtige bruine ogen, en kijkt me bezorgd aan.

'Laura, lieverd, je bent eindelijk wakker! Godzijdank.' Ik kijk hem raar aan. 'Heb ik zolang geslapen? En waar ben ik? En waarom zit er verband om mijn middel? En waarom-' 'Wat een vragen Laura, doe eens rustig!', onderbreekt Justin me. 'Je bent in het ziekenhuis, je hebt een auto-ongeluk gehad, en je hebt ongeveer een dag geslapen.' Ik kijk hem verbaasd aan. 'Auto-ongeluk? Wat?' 'Je bent de straat over gerend omdat een kindje over wou steken, en toen ben je geschept door een vrachtwagen', geeft Justin als verklaring van het hele ziekenhuisgedoe. 'En je hebt 2 ribben gebroken, je bent veel bloed verloren en je hebt een lichte hersenschudding.' Oh, daarom heb ik zo'n hoofdpijn', bedenk ik me.

Dan gaat de deur open. 'Hallo! Je bent wakker zie ik, ik ben Esther, je verpleegkundige', zegt een stem die bij een blonde jonge vrouw hoort. Ze lijkt me aardig. 'Hey', antwoordt ik glimlachend. 'Hoe gaat het met je?' 'Hmm, gaat wel opzich, beetje last van mijn zij en barstende koppijn.' 'Dat is wel logisch na de klap die je hebt gekregen, ik ga even een paar testjes doen, goed?' vraagt ze. Ik knik.

Na de testen, die overigens niet erg waren, beetje motoriek testen en dat soort dingen, zei Esther dat ik veel moest rusten. Rusten! Ik kan helemaal niet rusten, bah. Maar gelukkig heb ik Justin nog. Mijn lieve Justin. Hij zorgt goed voor me. Ik mag waarschijnlijk vanmiddag weer naar huis, als alles goed gaat. Ik lig nu net, na een rondje ziekenhuis, weer in mijn bed. Mét Justin. Het past allemaal precies. Ik voel hoe mijn oogleden zwaarder worden. Langzaamaan val ik op Justin's borst in slaap, terwijl hij mijn hoofd zachtjes streelt.

Justin pov

Ik kijk liefdevol naar het slapende meisje op mijn borst. Ze is zo lief als ze slaapt. Gelukkig rust ze nu wel, ze is erg gewond. Zuchtend denk ik aan de pijn die ze nu heeft. Wat zou ik dat graag van haar overnemen. Die klap die ze kreeg, die was echt hard! Nadat ze was geraakt door de vrachtwagen had ik gelijk 911 gebelt, en haar hoofd zoveel mogelijk proberen te ondersteunen. Een voorbijganger had het bloed wat uit haar middel stroomde gestelpt. De chauffeur van de vrachtwagen had zijn exuces aangeboden, hij had haar niet gezien. Ik ben niet kwaad op hem, Laura keek gewoon niet goed uit. Natuurlijk ben ik blij dat ze dat kindje probeerde te redden, ze heeft echt een hart van goud! Maar ze moet me niet meer zo laten schrikken.

Ik schrik op uit mijn gedachtes als ik Laura voel bewegen. Ik kijk op haar neer. Ze opent haar ogen en als haar ogen de mijne vinden glimlacht ze. 'Hey beauty', begroet ik haar. 'Hey baby', fluistert ze zachtjes. 'Hoe gaat het?' vraag ik. 'Hmm gaat wel goed, nog beetje hoofdpijn.' Ik knik ter begrijping. 'De zuster komt zo, je laatste check, en dan kunnen we naar huis.' Ze glimlacht. Maar dan verandert de blik in haar ogen van blij naar verontrust. 'En mijn ouders? Weten zij het eigenlijk wel?' Ik knik. 'Er staan massa's paparazzi voor het ziekenhuis, ik denk dat je ouders het al wel weten, maar ik zal ze wel even bellen.' Ze knikt dankbaar.

Ik loop met mijn telefoon naar de gang. Daar kom ik Esther tegen, de verpleegkundige. 'Hoe is het met haar? Is ze wakker?' vraagt ze. 'Ze is wakker, maar ze had nog een beetje hoofdpijn.' antwoord ik. 'Dat is wel logisch, ze heeft ja een hersenschudding, ze moet echt veel rusten Justin, zorg jij daarvoor?' Ik knik bevestigend. 'Mooizo.' Ze loopt richting Laura's kamer. Ik draai me om en loop ook verder, naar het eind van de gang. Je mag niet op de afdelingen bellen, ziekenhuisregels. 'Oh, en Justin?', hoor ik Esther naar me roepen. 'Er staan superveel mensen met camera's voor de ziekenhuisingang, ik zou oppassen met Laura!' 'Ja ik weet het, toch bedankt, ze raken Laura met geen vinger aan hoor! Vertrouw me maar!', roep ik terug, terwijl ik mijn handen tot vuisten maak en in de lucht sla. Ze lacht en loopt dan de kamer van Laura in.