MISLUKT

Chapter 4

Toen ik op mijn plek zat begon iedereen te giechelen en keken ze naar mijn kleding. Zou ik vanochtend toch maar beter mijn spijkerbroek aan kunnen trekken? Iedereen lacht naar mij en ik voel me in elkaar krimpen.
"Stilte alsjeblieft!" Riep onze docent Engels.
"Jullie praten door mijn les heen! Willen jullie soms nablijven?"
Ik zag dat de klas meteen stil werd. Onze Engels docent is niet de aardigste.
"Maar mevrouw, Amanda laat ons lachen"
Riep Emma door de klas. Wat kinderachtig! Dat is echt een smoes die een klein kind kan verzinnen. "Amanda is dat waar?" De ogen van onze docent keek me strak aan.
"I-ik Nee e-echt niet"
"Dat wordt nablijven Amanda"
Boos kijk ik naar Emma. Het groepje om haar heen fluistert nog een paar dingen en dan gaan we aan het werk....

Na de Engelse les hadden we Gym. Daar zat ik tegenop want ik ben er slecht in. In de kleedkamers is het voor mij ook niet echt gezellig. Toen ik me probeerde om te kleden ging het al mis.

"Wat een harige benen zeg"

"Als ik haar was zou ik een paar kilo afvallen"

"Of zelfmoord plegen"

Iedereen lachte om Annelies haar zelfmoord opmerking. Ik niet. Ik voelde een paar tranen stromen over mijn wangen. "Zelfmoord is niet iets waar je grapjes over moet maken" probeer ik te zeggen maar niemand luistert. Ze zijn te druk bezig met hun kleding....

"SNELLER AMANDA JE KAN HET"
Hijgend ren ik mijn 3de rondje door de gymzaal. Iedereen liep voorop maar ik kon het niet. Mijn lichaam deed zo'n pijn. Al die schaafwonden en blauwe plekken leken 10x groter dan gisteren. Ik kon niet meer. Ik liet me langzaam zakken op de grond.

"KIJK UIT TRUT" hoor ik achter me. Ik kreeg een trap omdat iemand over me struikelde. Ik gilde, het deed pijn. Het leek alsof het verder allemaal heel snel ging, de gymdocent haalde me van de vloer en legde me op een bank. Ik voelde niks meer. Alleen verschrikkelijke pijn....

Na school fietste ik meteen naar huis. Het fietsen ging moeilijk. Alles deed pijn. Al mijn blauwe plekken en schaafwonden deden pijn. Ik hoop dat mijn vader nog op zijn werk is. Ik heb geen zin in nog meer klappen. Ondertussen heb ik niet doordat er een paar tranen zijn ontsnapt. De hele terugweg kan ik niet meer goed nadenken. Het voelt alsof ik elk moment kan flauwvallen. Gelukkig ben ik bijna thuis. Ik heb een knuffel nodig van mijn moeder...