BABAM'A

MAVİ OLAMADIM

Kayboluşların en derin girdabındayım. Karanlıklar artık korkutmuyor. Gözlerim kapalı yürüyorum acılara. Korkmuyorum, gülüşleri mi kaybettim bedenen değil içten kahrettim kendimi. Parça parça tuttum hayatın saçlarından. Ağzıma tıktılar, suratıma çarptılar hayatın en ağır sillesini. Bende isterdim mavi olmak, isterdim bebek kalmak, olmadı. Ertelendi gelecek günlere mutluluklar. Sonbahar bize sırıttı hep. Yağmur bize yağdı. Hep yarım kaldım ben hiç tamamlanamadım.
Tam mutlu oldum dedim terketti bütün sevenler. Neyler anlar bırak anlamasınlar. Kalbim yalnızlıktan ellerim soğuktan titrer. Kahpe dünya benimle alay eder. Ben çekerken yükünü.

Hayat kimilerinin egolarına fırsattı. Yüzüme bakan her gözün yarısı sanki ıslaktı. Karanlığımda dert saklı. Tükendim. Sanki bir el tutsa çıkarsa beni bu hiçlikten herşey yoluna girecek, düzelecek, yeniden gülebilecek gibiyim. Olmuyor. Kimse gelmiyor. Aman gelmesin. Biz kimlere kaldık. Yalnız yaşadıgımız gibi yalnız ölücez. Ama bir omuz olsaydı. Çok mu şey istiyoruz ki. Bir omuz.

Baba ya! En çokta ne bitiriyor insanı biliyor musun? Yanındayken dokunamamak. Sahi sen nasıl sevgini bu kadar içinde yaşayabiliyorsun. Hiç mi dokunmuyor vicdanına, bizi sevginden mahrum etmen. Daha ne diyeyim.

Ne ben sana iyi davrandım ne de sen bana. Oysa zıt kutuplar birbirini çekerdi hani. Biz seninle zıt değil miyiz?.

Ne zaman bir şey başıma gelse kötü birşey olsa neden arayamıyordum seni. Neden arkamda durmuyordun dimdik. Ezilen neden hep ben oluyordum. Babacım. Sen üzülme benim için, ben senin yerinede üzülürüm. Gözaltların morarmış benimde biliyor musun? Kapatıcı bile kapatamıyor artık. Ne denli tutulduk bu imtihana Allah'ım. Yardım et ben çocukken babam olan babamı istiyorum.
Yardım ET!