Marydale's POV
"I love you my annoyingly cute babydoll."
She laugh lalo na at pinugpog siya nito ng halik sa mukha.
"Ano ba, oo na. Mahal din kita." Natatawa niyang sabi.
The man look at her with so much love in his eyes bago siya hinalikan sa noo. He then hug her tight bago siya binulungan.
"If God permits, ikaw at ikaw lang ang gusto kong maging akin."
She smiled bago pinagsiksikan ang sarili sa yakap nito.
"Thanks Love."
-------
Agad siyang napabalikwas ng bangon mula sa kama bago inilibot ang tingin sa kinarorounan.
Nasa kwarto siya nilang mag asawa at katabi niya si Edward na mahimbing ang tulog habang nakahawak sa kamay niya.
She closed her eyes and hold her head. That dream. Bat parang totoo?
Napabuntong hininga siya bago napahawak sa dibdib. All of a sudden her chest hurt, all of a sudden she felt like she's missing someone.
That man? Who is he? Hindi klaro ang mukha nito sa panaginip niya. Pero ang boses nito, napatingin siya sa asawa. Kaboses ng lalaki si Edward.
Huminga siya ng malalim bago nagtungo sa walk-in closet nila. She grab the box na parang shoe box at binuksan iyon. Then she look at the pictures inside. A sad smile scape her lips when she saw her parents.
Bigla siyang nangulila sa mga magulang niya. Kahit puro kwento lang ang naaalala niya sa mga ito ay ramdam niyang minahal siya.
Hinaplos niya nag ulo niya at napangiti nang mapait ng mahaplos ang bakas ng pilat na natatabunan na ng buhok. The only evidence of that accident who took her parents life and almost took her life.
Nagising nalang siya sa ospital nang walang maalala. Ni pangalan niya di niya alam. Kinilala lang siya ng isang matanda na ayun dito ay kapitbahay nila.
Ito ang nag kwento sa kanya ng buhay niya, ito ang nagsabi ng pangalan niya. Ito din ang nag alaga sa kanya hanggang sa makalabas siya sa ospital.
Halos ilang buwan siyang nasa loob lang ng bahay. Natatakot siya lumabas sa mundo na walang alam sa paligid. But that old woman help her. Reminded her na tapos siya sa kolehiyo at dapat pag aralan niya ulit ang buhay mula umpisa para makapamuhay siya na naayon sa gusto niya.
She did self study everything, ang propisyon niya pinag aralan niyang mabuti. Kahit ang mamuhay ng normal kahit walang maalala ay pinag aralan niya. And when she's ready ay nagtrabaho siya, at pinilit na mamuhay nang normal.
Sa ilang taon mula ng aksidente ay di na sumakit ang ulo niya maliban lang kanina. Ayon sa doctor her amnesia is not permanent, pero hindi nito masiguro kung kailan babalik o kung babalik pa ba ang mga ala ala ng nakaraan niya.
Part of her want it to come back for her to feel complete but also part of her don't want it anymore. Ok na naman siya.
"Babydoll?"
Agad na naputol ang pag iisip niya ng madinig ang pagtawag ni edward sa kanya. And when she look behind her ay nakita niya itong nakatayo sa may pinto at bakas ang pag aalala sa itsura nito.
"Are you ok?" Yun agad ang tanong nito sa kanya.
She smiled bago niligpit ang box at binalik iyon sa closet tsaka hinarap si Edward.
"Yeah. Bakit?"
Napailing ito bago inisang hakbang ang pagitan nila at hinila siya payakap dito.
"You worry me." He said. "Damn don't do that again. I almost lost my sanity when I saw you collapse infront of me. Ok ka lang ba talaga? Walang masakit sayo?"
Napangiti siya bago yumakap pabalik dito. Bakas na bakas ang pag aalala sa boses nito na ikinatuwa niya. Pero..
"May Amnesia ako." Bigla niyang sabi na ikinatigil nito. She closed her eyes and burried her face on his chest bago nagpatuloy. "Naaksidente ako few years ago at ang pagkakaroon ng amnesia ang resulta. Yung kanina bigla nalang may na triggered sa utak ko at sumakit ang ulo ko na ikinahimatay ko."
Huminga siya ng malalim. "Sorry if I worry you. Pero ok na ako ngayon. Di na masakit ang ulo ko."
Ramdam niya ang pag higpit nang yakap nito sa kanya. "H-hanggang saan ang di mo maalala?" Halos pabulong nitong tanong.
"Lahat. Lahat lahat Edward. Mula pagkabata hanggang sa araw nang aksidente, wala akong maalala." She said na ikinasinghap nito.
It took him couple of minutes before talking again.
"G-gusto mo bang maka alala?"
Napabuntong hininga siya bago sumagot.
"Hindi ko alam. Gusto na parang hindi. Ok na naman kasi ako ngayon kahit diko maalala ang nakaraan ko." She said at sa gulat niya ay kumalas ito sa kanya bago hinawakan ang mukha niya.
"Paano kong may mahalagang tao sa nakaraan mo? Gusto mo nalang ba iyong kalimutan?" He asked with so much seriousness in his voice.
"Ed."
"It's Love for you babydoll." He said habang hindi hinihiwalayan ng tingin ang mga mata niya.
Napalunok siya sa nakitang pagsusumamo sa mga mata nito. But what he said next shock and confused her more.
"Please don't forget your past. Paano ako Marydale? Paano ako babydoll?"
---------####---------
Gabriel143
