Η Κούρσα

2. «Το κορίτσι που έλιωνε.»

Η επόμενη διαδρομή δεν άργησε να ψιθυρίσει στο ράδιό μου. Κίνησα προς την αφετηρία χωρίς να κοιτώ πίσω, υπό την συνοδεία του καλέσματός της• σαν νερό που έτρεχε από κάποια ραγισμένη σωλήνα στο πιο σκοτεινό σοκάκι του κόσμου. Ή μήπως ήταν ατμός αυτό που σφύριζε;

Μπορούσα να νιώσω ότι ήταν κοντά γι'αυτό και πήρα θέση. Βγήκα απ'το αμάξι και περίμενα στηριγμένος στο καπό, ατενίζοντας αφηρημένα τους πελώριους ουρανοξύστες της πόλης. Πάντα με εντυπωσίαζαν αυτά που μπορούσαν να φτιάξουν οι άνθρωποι, καθώς και το πόσο διαφορετικά ήταν μεταξύ τους, ανάλογα με το μέρος που στεκόσουν πάνω στον Κόσμο. Στη Δύση -μόλις μισή ώρα πριν- οι άνθρωποι ζούσαν σε απλά σπίτια, φτιαγμένα απ'τον πατέρα τους, τρέφονταν απ'τα ζώα, τα χωράφια τους και από προχειροδουλειές. Στην Ανατολή πλέον, το σκηνικό είχε αλλάξει δραματικά. Οι τριζόμενοι κάκτοι της ερήμου άλλαξαν σε πανύψηλα κτήρια, το παιχνίδισμα των πυγολαμπίδων σε ζαλιστικά νέον φώτα. Περαστικά πρόσωπα που σε διαπερνούν με το βλέμμα χωρίς να σε βλέπουν στην πραγματικότητα κι έντονες, τεχνητές μυρωδιές που υπερνικούσαν αυτές των λουλουδιών. Περίεργο. Δεν ήταν η εποχή των Κερασιών.

Εδώ δεν φαινόταν καθαρά ο ουρανός που είχα συναντήσει στην απεραντοσύνη της ερήμου, εκείνος ο έναστρος θόλος που σε γέμιζε σκέψεις για μέρες. Τον έκρυβε ένα ενιαίο θαμπό σύννεφο, ένα συνονθύλευμα καυσαερίου και ρουτίνας. Μου ταιριάζει περισσότερο το ασημένιο κενό των αμμόλοφων, τελικά. Ίσως επειδή πλησιάζει πολύ στη σύσταση της μελαγχολικής μου ύπαρξης...

Άνθρωποι με προσπερνούσαν χωρίς να δίνουν σημασία στο ταξί μπροστά απ'το σκοτεινό στενό, σταματημένο πάντα σε μια ήσυχη γωνιά, σαν παρείσακτη παρουσία. Πρόσεξα αρκετούς μελλοντικούς πελάτες, πολλούς απ'την ομαδική κλήση που θα κατέφτανε στο ράδιό μου την επόμενη εβδομάδα. Οι ομαδικές κλήσεις ήταν οι χειρότερες, ακόμα και για κάποιον που δεν κουραζόταν, όπως εγώ. Το τράβηγμα μιας περόνης, το απότομο γύρισμα ενός τιμονιού, η λάθος απόφαση στην κατάλληλη στιγμή, μπορούσαν να με γεμίσουν με δουλειά για ώρες...

Μπού!

Παρίστανα τον τρομαγμένο καθώς γυρνούσα προς την πηγή της ξαφνικής φωνής. Έπρεπε να χαμηλώσω λίγο για να συναντήσω την επόμενη πελάτισσά μου• ένα μικρό κορίτσι με σχιστά μάτια και στρογγυλό πρόσωπο μου χαμογελούσε με όλα του τα δόντια, σαν μικρό τερατάκι.