Do You Know? / Hyunin

S p e c i a l

Arkadaşlar SÖVMEYİN BANA BEN NEREDEN BİLEBİLİRİM BU KADAR OKUNACAĞINI F8DUDYF7YRID

Aklıma birden gelmiş bir fikir. 58 dakikada yazdım ve dedim ki zaten okunmaz yaz gitsin. Aylar sonra girdim hesaba maşallahınız var yani.

Normalde agresif bir insan değilim neden o şekilde notlar yazdım bilmiyorum ilk ve son bölüme ama olsun bakalım hfyd6fydj
~~~~~~

Jeongin onunla buluşmak için attığı her adımda kalp atışları kulaklarında daha çok yankılanıyor ve adımları gittikçe titrek bir hal alıyordu. Yıllar sonra onu görmek, yıllar sonra hoşlandığı hyungunu görmek onu geriyor aynı zamanda da heyecanlandırıyordu. Onu düşünmek bile gözlerini doldururken karşısında olacağını bilmek olduğu yerde hıçkırarak ağlamasına yeterde artardı bile.

Sonunda anlaştıkları yere geldiğinde sürekli yutkunuyor ve kurumuş olan dudaklarını ıslatıyordu. Elleri birbirine dolanıp oynarken ayakları rahat durmuyor, olduğu yerde dört dönüp duruyordu. Neredeydi? Daha gelmemiş miydi? Çok mu erkendi? Yoksa Jeongin mi geç kalmıştı? Titreyen sol elini tuttu ve kaldırıp saatine baktı. Tam şuana anlaşmışlardı.

Aldığı nefes ona yetmezken sakin olmaya çalışarak yavaşça arkasındaki banka oturdu. Öne doğru hafifçe eğilmiş oynadığı ellerine bakıyordu. Biraz geç kalabilirdi bu gayet normaldi. Ama geçen her saniyede Jeongin'in hızla atan kalbi artık canını yakıyordu.

Gözlerini kapatıp iyi şeyler düşünmeye çalışsa bile düşünebildiği tek şey oydu. Emindi ki genç yaşta bile yakışıklı olan hyungu daha da yakışıklı olmuştu ve her zamanki gibi insanların ilgisini çekiyordu. Belki saçları uzamıştı belki de kestiriyordu. Boyatmış olabilir miydi? Jeongin her zaman ona sarı saçın yakışacağına inanmıştı. Boyatmamış olsa bile belki birlikte boyatabilirlerdi.

Gözlerini kapatıp hayal ettiği şeyler onu gülümsetirken cebinde titreyen telefonuyla kendine geldi ve gelen mesaja baktı.

~~~~~~~~~~~~~~

smhwng: Jeongin?

yangfoxy: Evet hyung?

(Görüldü)

~~~~~~~~~~~~~~

Jeongin neden cevap verdiğini anlamazken parmakları telefonunun üzerinde gergince geziniyordu. "JEONGİN-AH!"

Duyduğu sesle kafasını kaldırdı ve oldukça uzakta olup ona bağıran bedene baktı. Titreyen bacaklarına rağmen banka tutup yavaşça ayağa kalktığında onun bağırmasının aksine ağzından sadece bir fısıltı çıkmıştı. "Hyung..?"

İkiside birbirlerine yaklaşamazken Jeongin küçük adımlarla ona ilerlemeye başladı. "Hyunjin hyung?"

Adımları gittikçe büyüyor, ona yaklaştıkça sanki daha da uzaklaşmasından korkarcasına hızlanıyordu. Karşısındaki önce şapkasını sonrada maskesini çıkartıp kendini ona gösterdi ve gülümsedi. "Hyunjin hyung!"

Sonunda olabildiği en hızlı şekilde koşarken Hyunjin ona birkaç adım attığında çoktan kollarının arasına atmıştı kendini. "H-Hyunjin..."

Kendini onun kollarının arasında bulduğu an ağlamaya başladığında Hyunjin, küçüğüne sıkıca sarıldı ve saçlarını oynamaya başladı. "Jeongin..."

Jeongin onun kokusunu aldığı her saniye daha da şiddetli ağlarken sonunda Hyunjin de ağlamaya başlamıştı. "Jeongin-ah ağlama."

İkisininde göz yaşları düştükleri yerleri ıslatırken sonunda yere çökmüşler ve birbirlerine daha sıkı sarılmışlardı. "Jeongin seni seviyorum, seni çok seviyorum. Y-yalvarırım ağlama..."

"B-bende seni hyung... Bende seni çok seviyorum..." Jeongin sıkıca tuttuğu tişörtü bırakmamaya yeminliymiş gibi sıkıyor ve göz yaşlarının onun omzunu ıslatmasını umursamıyordu. Ailesi yüzünden uzaklaştığı hyungunu henüz düne kadar ölü bilirken şimdi ona sıkıca sarılıyor olmak onun için rüya gibiydi. Onunda hıçkırıklarını duyuyor ve göz yaşlarını kendi omzunda hissediyordu. "Biliyor musun Jeongin-ah? Hep bu günü bekledim."

Göz yaşları yanaklarını sırılsıklam yapmasına rağmen gülümsedi ve yavaşça kafa salladı. "Biliyorum hyung, biliyorum."

~~~~~~~

Geldim, geldiğim gibi gidiyorum eywallah.
Yorumlarınıza cevap yazmayı ve sizinle konuşmayı çok isterdim ama malum sebeplerim var bir daha hesaba girebileceğimi bile düşünmüyorum ")
Umarım bu aptal kitabı beğenmişsinizdir
Öylesine yazdığım bir şey bile olsa bu kadar okunma alması beni şok etti açıkçası
Teşekkür ederim ♥