"Jisoo ve Yoongi hala bulunamamış," Namjoon konuşmuştu. "Kısa sürede bulunacaklarına eminim," Seokjin'in ki ise sadece bir tahmindi çünkü onlara dair tek bir iz bile yoktu. Ne bir ayak izi, ne bir araba izi. Tek bir kıl bile yoktu.
"Görüntüsü hala gözlerim önünden gitmiyor," Jennie dizlerini kendine çekmiş, oturuyordu. "Bacakları çok kötüydü. Kısa sürede tedavi edilmezse bir daha yürüyemeyebilir bile." Başını iki yana sallayıp acı çığlıklarını duymamak için kulaklarını kapatmış, gözlerini sıkıca yummuştu. "Onu bulacaklar, kötü düşünmeyin artık." Taehyung ise başından beri iyi düşünmeye çalışmış, arada delirmişti. Şimdi ise onların sağlıklı bulunacaklarına eminlerdi.
"Ne zamandır arkadaşsınız siz?" Lalisa ortamdaki gerginliği dağıtmak için ortaya bir soru atmıştı. Seokjin hafifçe gülümserken Jeongguk'un aralarına katıldığında küçücük oluşunu düşünmüştü. Şu anın aksine, küçüktü. Seul'ü tanımıyor, büyük gözleriyle etrafa bakınıp duruyordu.
"Ben ve Yoongi bebekliğimizden beri tanışıyoruz ama eğer hepimizin tanışmasını soruyorsan ortalama 20 yıl ediyor." Seokjin, Lalisa'yı cevaplamış ve Lalisa'nın gözlerinin kocaman açılmasına neden olmuştu. "Bize ilk Hoseok ve Namjoon katılmıştı. Sonra--" söylemek neden bu kadar zordu? "Jimin, Taehyung. En son ise Jeongguk." Dolan gözlerini saklamak için başını eğmişti. "Bizde ortalama 5 yıldır arkadaşız." Lalisa konuşmuştu tekrardan. "Roseanne ve ben bebeklikten beri, Jisoo ve Jennie'de ilkokuldan beri arkadaş. Sizin gibi 20 yıla dayanan arkadaşlığımız yok ama," güldüğünde gülüşü yüzünden diğerleride gülmüş fakat yüzlerindeki yara yüzünden acıyla inlemişlerdi.
🦋
"Polis--" Namjoon odasından koşarak oturma odasına gelmişti. "Bulunduklarına dair bir ihbar almış." Diğerlerinin gözleri büyürken Seokjin ayağa kalkmıştı. "Nerede?" Namjoon bilmediğini söyleyince Seokjin tekrar koltuğa oturmuş, televizyonu açmış ve polislerden bir haber alınana kadar haberler kanallarını dolanmaya başlamıştı. İyiydiler değil mi?
Gece yarısını iki saat geçtikten sonra telefon tekrar çaldığında herkes uyuyordu. Aramanın sonlanacağı sırada Seokjin açmıştı telefonu. "Bay Kim?" Bu Bay Han'ın sesine benziyordu. "Bay Han?"
"Bay Kim bu saatte rahatsız ediyorum ama bilgilendirme istediğiniz için aradım." Seokjin'in gözleri büyümüş, adamın görmeyeceğini bile bile başını sallamıştı. "Evet, evet, iyiler mi?" Bay Han kıkırdamış ve biraz hışırtıdan sonra "sen nasıl istersin?" diye bir ses duyulmuştu. "Yoongi? Aman Tanrım!" Çığlık attığında diğer yataklarda uyuyan ikili oldukları yerde sıçramıştı.
"Bağırma," Seokjin mutluluktan gözyaşlarını tutamazken dizlerini kendine çekmişti. "İyisin. Tanrım inanamıyorum!" Haftalar hatta aylar sonra ilk kez duymuştu sesini. Sesi çatlak ama iyiydi. Kıkırtıları hala aynıydı. "Kulağımı acıtıyorsun, bağırma." Seokjin alt dudağını ısırıp oradaki yarayı kanatmış ama bunu önemsememişti. "İyisin değil mi? Seni çok özledik."
"İyiyim," kıkırdamıştı. "Bende sizi özledim," derin nefes almış ama bu göğüsünü acıtmaktan başka işe yaramamıştı. "Yanına geleceğim, gözlerimle görmezsem inanma--" Yoongi anında onu reddetmişti. "Hayır, o hala dışarıda. Size zarar versin istemiyorum. Biz gelene kadar bekleyin," bacakladın bakmış ardından yan tarafında yatan bedene. "Kısa sürede geleceğiz, sizi ölü bilmeye devam etsin." Seokjin başını sallamıştı. "Lütfen kendinize iyi bakın Yoonie, lütfen dikkatli olun." Yoongi telefonu kapatıp başını geri yatırmış ve kurtulduğu için mutlu hissetmişti.
Hepsi kurtulmuştu, yakında buluşacak ve o adamda yakalanacaktı. Eskiye döneceklerdi. Mutlu yaşamlarına devam edeceklerdi. Tamam, belki kendisi artık bir model olamayacaktı ama başka şeyler yapabilirdi. Biriktirdiği para duruyorsa bir kafe açabilirdi. Kendisi gibi küçük, sevimli bir kafe.
Kendi kendine kıkırdayıp zorlukla yatakta uzanmış ve gözlerini yavaşça kapatmıştı. Aylar sonra rahat bir yatakta, her an bir şey olabilir korkusu yaşamadan uyuyabilecekti. Bedenini uykuya teslim ederken bunun bir rüya olmamasını dilemişti.
🦋
Bölüm sonu,
Ben Hina,
Sizi seviyorum.
