Prologue
"I'm displeased with your attitude, Carol!" napakuyom ako ng kamao habang pinipigilan ang sariling sumagot pabalik at baka hindi ko makayanang maiyak lang dahil sa paulit-ulit na masasakit na salitang binabato sa akin.
"Anastacio, calm down." Dinig kong sabi ni mama habang pilit pinapakalma ang papa ko na sobrang galit na galit sa akin.
Nakayuko lang at mahigpit na ikinuyom ang aking mga palad. Lagi nalang ganito, pagod na pagod na sobrang pagod na ako sa mga nangyayari sa buhay ko. Lagi nalang may mali, sa sarili ko, sa ugali ko, sa personalidad ko. Lahat nalang mali. Kalian ba ako magiging tama?
"I wished your sister was here, I wished you are the who died!" because of that, a tear left my eyes.
I mentally scoff. Bakit ko nga ba hindi na-isip 'yon? Kahit hindi man nila talagang sinabi ang mga katagang iyan ay alam kong gustong-gusto nila na ako nalang 'yung nawala dahil 17 years of living in this world I didn't get the love that parents would give.
"I wished also." Komento ko kay papa nang inangat ko ang tingin ko sa kan'ya. Si mama ay nasa tabi lang ni papa, lagi naman. Wala namang kakampi sa akin dahil isa akong black sheep ng pamilya at kahihiyan lang ang hatid sa kanila.
"Buti na-isip mo rin 'yan. Hindi ko alam kung anong rason ng ate mo kung bakit ka n'ya prinotektahan!" sigaw n'ya sa mukha at nag-dulot 'yon ng pagsak-sak ng libo-libong karayom sa puso ko. "Kung hindi k asana n'ya prinotektahan, hindi sana s'ya mamatay. Ikaw sana 'yon!" dagdag n'ya.
"Anak n'ya ba ako o hindi?!" galit kong sigaw dahil sa umuusbong na sakit na nadarama ngayon. "Kasi parang hindi, e. Kailangan ko pa bang gumawa ng makakasama sa akin para lang bigyan n'yo ako ng pansin? Para laanan n'yo man lang ako kahit konting oraas?!" sakit, pait at galit lang ang nararamdaman ko ngayon na sa sobrang pagka-halo ng mga nararamdaman ko, manhid na ako.
"'Yan! 'Yan ang hindi ko gusto sa'yo, sumsagot ka!"
"Paano ako hindi sasagot, e, halos tinatapakan n'yo na ako! Anak n'yo ko pero hindi ko ramdam. I know and always know that I am the perfect daughter you were wishing! All you can see every time is my mistake, mistake, mistake, my mistake! When will I be right?! Saan ako lulugar, Ma? Pa?" habaol-habol ko ang aking hininga dahil sa sunod sunod na pag-bitaw ng mga katagang 'yon.
Namanhid pero may konting kirot ang nadarama ko ng mabilis na lumapad ang Malaki at magaspang na kamay ni papa sa pisngi ko. I knew this would come. This is not they slapped me, actually, I can't count how many times they slapped me that's why I am used to it.
"Leave." Malamig na utos ni papa sa akin pero para akong natuod sa aking kinatatayuan. "I said leave!" sigaw n'ya.
"Aalis na talaga ako! I can't stand living in this house with full of monsters!" sigaw ko pabalik, naiiyak sa galit. Tinalikuran ko sila at dali-daling tinungo ang kwarto ko.
Rinig ko parin ang galit na sigaw ni papa sa akin pero hindi ko na nilingon dahil wala naman magbabago kapag lilingon ako. I am done with these shits, dragging me and choking me to death.
Nag-impake ako pagpasok ko sa aking kwarto. Ang kwarto ay parang buhay ko. My room was filled of black things, the only light that you can see is my lamp. I felt it was symbolizing some hope that I have but not anymore. I am done respecting them, I'm done being patience to them, I'm done seeking their attentions and time.
I'll do what I want, not because I want their attention again, not because I am seeking for their time again but to my will. Bahagya akong natawa dahil bakit ngayon ko lang na-realized ang mga ito, bakit ngayon lang ako napagod? I was like a clown, trying hard to do things to make my audience laugh and entertain.
