Geride Bıraktıklarım

Panik

Peki neyin nesiydi bu? Aklımda milyonlarca soru vardı. Servis şöförümüz  arabayı durdurdu. Birden herkez çığlık atmaya başladı...ve bende. neden ,okulumuzda ve okulumuzun arka tarafındaki mahalleler kocaman bir yangının pençesindeydiler? Bir dakika belkide bu benim bir kabusumdur. Kendimi cimcikledim ve canım yanıyordu. Üzgünüm Değildi ne bir kâbus ne de bir rüya. İyice telaşlandım. Arkadan siren sesleri geliyordu, bu bir kırmızı alarm dı tam görmesemde yol itfaiye ve polis doluydu. Servis şöförümüz ailelerimizi aramaya başladı. İlk baştada benim ailemi ,herkez i evlerine bıraktı ve daha sonra da beni.  Hızlıca kalktım koltuktan. ağlamamak için zor tutuyordum Kendimi. Peki ya bu yaşadıklarım neyin nesiydi? Ne olacaktı ? Belkide yangın sönecekti ve boşuna  bu kadar panik yapıyordum. Aklımda deli sorular. Birden birinin koluma dokunduğunu hissettim. Dalmıştım yine , Servis söförüme teşekkür edip merdivenlerden indim. ,mahhallede  acayip bir duman vardı. Koşarak zili çaldım, bekledim... bekledim... bekledim... ama kimse yoktu . İyice telaşlandım, sağ tarafıma  baktım ve babam'ı gördüm, Koşarak sarıldım. Ve sanırım Kendimi kaybettim sullar seller için de ağlamaya başladım . Babam sakin olmamı söyledi ve anahtarla kapıyı açıp, merdivenlerden çıktı hızlıydı sanırım oda panik yapıyordu. Bende arkasından koşuyordum eve geldik. Annem ve ablam oturma odasında son ses haber dinliyorlardı. Neden zili çaldığımda duymadıklarını anladım. Herkes birbirine baktı, kimse birşey demedi.

Tâki babam sessizliği bozana kadar:
Evet hepinizin aklında sorular var ve herkes endişeli, koca bir yangın şehrimizi yutmak üzere. Birazdan açıklama yapacaklar umarım iyi haberler vardır. O sırada annem:
-umarım kötü birşey yoktur ve bu yangın belasından kurtuluruz.yeliz kızım okulunununuz ne durumdaydı? O civarlar da yangının içindemiydi?
-evet anne servis şöförümüz herkesin ailesini bilgilendirdi ve durumu anllatı babamıda aradı zaten.Ama ben çok korktum herkes servisin içerisinde çığlıklar atıyordu. Heryer de itfaiyeler ve polisler vardı. Bazı polis memurları servis şöförümüze bizleri  eve bırakmamızı söylediler, ve servis şöförümüzde bizi eve bırakmaya başladı, Sonra da beni bıraktı . Zile bastım, bastım ama kimse açmadı. İyi ki Babam geldi onunla birlikte eve çıktık.
Annem:
-özür dilerim kızım duymamışız zilin sesini ablanla haberleri dinliyorduk. Der demez, Haberler: son dakika koca yangın şehrimizi avcuna aldı. Şimdi açıklama yapılacak akıllarda birsürü soru var birazdan hepsi cevabını bulacak.
-sevgili vatandaşlarımız bu yangın hepimizi tehtid ediyor ve durdurulması imkansız görünüyor dakikalar geçtikçe çoğalıyor şehrimizin yarısını avcuna aldı ve kurtulmak çok zor gibi  duruyor. Hepinizin canı bizim için çok önemli. Lütfen panik yapmayın polislerimiz ve itfaiyelerimiz heryerde . Ancak yangın çok hızlı, nasıl çıktığı ise hâlâ araştırılıyor. Tekrar bilgilendirme  yapacağım. Dedikten sonra evimizi kötü bir duman sardı artık nefes almamız bile çok zorlaşmıştı daha fazla dayanamıyacaktım. Dikkatimi tekrar haberlere vermiştim ve duyduğum cümle de şu oldu :
SEVGİLİ VATANDAŞLARIMIZ İSTEDİĞİM TEKŞEY KİMSENİN DÂHÂ FAZLA CANININ YANMAMASI, KISA BIR SÜRELİĞİNE ŞEHRİ TERK ETMENİZ GEREKİYOR. işte bu sözler ben ve ailemi derin yaraladı.
-Merak etmeyin sizin canınız  benim canım. En yakın otogarlar  hizmetinizde ve ayrıca gittiğiniz her şehirde barınma ve gıda ihtiyaçlarınız karşılanacak. İyi yolculuklar kendinize dikkat edin.
Dedi ve biraz içimize su serpildi, sorularımda cevap buldu.

İşte yeni şehir, yeni hâyaller ve geride bırakılanlar...