Stay with me

Do it again

Zo'n vier uur later lopen mijn vader en ik de aankomsthal door. Vele mensen lopen gehaast langs ons heen en ik voel de dwang om met hun tempo mee te gaan. Ik kan niet wachten tot ik Ross in mijn armen kan sluiten. "Kunnen we doorlopen?" vraag ik aan mijn vader. Ik versnel mijn pas, maar mijn vader houdt mij niet bij. Ik loop het vliegveld over naar de uitgang. Buiten aangekomen voel ik de warme lucht op mijn lichaam. De zon staat aan de geheel blauwe lucht en schijnt fel met haar zonnestralen naar beneden. Ik gooi mijn tas op de grond en trek mijn vest uit. "Deze heb ik niet meer nodig," zeg ik hardop. Ik sla hem om mijn middel heen en bindt met een elastiekje mijn lange haren bij elkaar. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en zoek het nummer van Ross op in mijn contactlijst. De telefoon gaat over en ik wacht vol opwinding. "Sam," hoor ik door de telefoon. Ik zie Ross op het scherm van mijn telefoon en kan mijn gezicht niet in de plooi houden. "Kijk eens waar ik ben," zeg ik tegen hem en ik film met mijn telefoon mijn omgeving. "Ik kan niet geloven dat je echt in Californië bent," reageert hij enthousiast. "Ik ook niet." Ik ben volledig gefocust op Ross, dat ik vergeet dat mijn vader er nog steeds niet is. "Wanneer wil je hier heen komen?" vraagt hij. "We hebben eerst een rondleiding op de universiteit, tot ongeveer vier uur." "Dat komt goed uit. Ik ben nu namelijk in de studio bezig." "O, stoor ik je?" vraag ik schuldig. "Jij nooit Sam," reageert hij met een knipoog. "Waarom heb jij zo'n haast?" hoor ik iemand naast mij buiten adem zeggen. "Hallo Meneer Young," zegt Ross aan de telefoon. "Ook hallo Ross," reageert mijn vader nog steeds buiten adem. "Sorry," zeg ik zachtjes tegen hem. Mijn vader gooit snel zijn tas naast die van mij en doet ook zijn vest uit. "Ben je er klaar voor Sammy?" vraagt hij na een grote hap zuurstof te hebben genomen. "Al een tijdje pap," reageer ik plagerig. Ik hoor Ross aan de telefoon lachen. "Ik moet verder gaan, maar app me ff als jullie klaar zijn. Ik zal ook ff het adres doorsturen," zegt hij vervolgens. "Is goed. Succes in de studio." "Thanks. Spreek je later," zegt Ross en hij hangt op. "Gaat het pap?" vraag ik beleefd. "Nu wel," antwoordt hij. Ik pak mijn tas van de grond en gooi hem over mijn schouder. Mijn vader kijkt mij aan en er verschijnt een lach op zijn gezicht. "Wat?" vraag ik. "Heb je zo'n haast om naar de rondleiding van UCLA te gaan of is deze opwinding voor Ross?" vraagt hij. "Heel grappig," reageer ik geïrriteerd. Ik loop verder naar de plek waar de taxi's mensen oppikken. Mijn vader komt naast mij staan. Zonder iets tegen elkaar te zeggen wachten we op een taxi. Gelukkig duurt dat niet te lang en kunnen we snel de weg op.

Onderweg kijk ik op de achterbank door het raam naar buiten. Het ziet er allemaal een stuk kleurrijker uit dan in Minnesota. We rijden langs de stranden en ik draai snel het raam open. Ik kan niet wachten tot ik met mijn blote voeten op het strand kan lopen, met Ross aan mijn zijde. Ik kan mij herinneren dat Ross vaak vol trots vertelde hoe goed hij was op een surfplank. Als je het mij vraagt is er niets wat hij niet kan. Alles waar hij volovergave voor gaat lukt hem uiteindelijk ook, bijna altijd. Er verschijnt een lach op mijn gezicht en ik denk terug aan het moment dat Ross ontdekte dat er iets was wat hij niet kon. Hoe hard hij het ook proberen tijdens de kunstlessen, zijn werk werd er nooit echt beter van. Vele tekeningen en schilderijen blijven voor mij nog een groot vraagteken. Hoe lang ik ook naar een werk van hem keek. Zonder zijn uitleg zou ik nooit kunnen weten wat hij gemaakt heeft. Ik kon zijn doorzettingsvermogen wel waarderen, maar het voelde stiekem ook goed dat hij eindelijk iets had gevonden waar ik beter in was. Een goed gevoel voor taal hadden we beiden wel. Zo schrijft hij vele teksten voor zijn band R5 en schrijf ik gedichten en korte verhalen. Ross heeft al meerdere malen gezegd jaloers te zijn op mijn schrijftalent. Hij was soms diep ontroerd door een gedicht van mij. Hij was en is nog steeds een van de weinige mensen die zulke persoonlijke teksten van mij mag lezen. Er is toch iets wat mij tegenhoudt in het delen van zulke gevoelige stukken. Misschien is het wel een lichtelijke schaamte voor wat ik op de momenten dat ik ze schreef voelde. Ik ben nooit echt goed geweest in het delen van mijn gevoelens. Als je het er niet over hebt, is het er niet. Ik weet ook wel dat het zo niet werkt en dat niemand met deze manier van leven gelukkig kan worden. Gewoontes zijn alleen lastig af te leren.