Stay with me

Smile

De laatste maanden van mijn schooltijd gaan sneller dan ik had verwacht. Alle toetsen zijn achter de rug en iedereen is langzaam afscheid aan het nemen van elkaar en de school. De jaarboekcommissie heeft eindelijk de lay-out naar de drukker gebracht. Wat ervoor gezorgd heeft dat Jackie een stuk rustiger geworden is en ze mij eindelijk weer met rust laat. Er is inderdaad een hele pagina over Ross in het jaarboek gekomen, ondanks dat ik het te overdreven vond. Zelfs Ross vond het iets te ver gaan. Jackie weigerde het echter te geloven en zette haar zin door.

Ik zit in de bibliotheek van de school en staar naar het scherm van mijn laptop. Ik heb Word een half uur geleden geopend en de pagina is nog altijd leeg. Waarom moeten we zo nodig op schrijven wat wij willen bereiken in onze toekomst? Ik weet waar ik ga studeren, ik heb wensen wat betreft mijn ideale baan, maar als ik het opschrijf wordt het zo definitief. Wat als ik deze doelen niet bereik? Wat als ik volledig afga en mezelf in de toekomst teleurstel? Ik zou er alles voor over hebben om bij een uitgeverij te werken. De hele dag manuscripten lezen en schrijvers helpen hun verhaal beter te maken. De hele dag schrijven klinkt als muziek in mijn oren. Elke keer als ik mijn toekomst probeer de visualiseren sluipt de twijfel binnen. Ben ik wel goed genoeg om deze dromen te hebben en bestaat er überhaupt een kans dat ik hen waar maak? "Jij hebt ook moeite met het opstel zie ik," hoor ik achter mij. Ik schrik op uit mijn gedachtes en draai me. Trevor neemt naast mij plaats aan de tafel en kijkt mij nieuwsgierig aan. "Ik dacht dat juist jij geen problemen zou hebben met het opschrijven van jouw ideale toekomst," hoor ik hem zeggen. "Net alsof mijn toekomstdromen haalbaar zijn," reageer ik spottend naar mezelf. "Kom op Sammy, niet zo negatief," reageert Trevor direct. "Ik weet niet eens of ik goed genoeg ben voor mijn dromen," zeg ik onzeker. Trevor begint te lachen. "Wat is er zo grappig?" vraagt ik licht geïrriteerd. "Dat jij nergens bang voor hoeft te zijn. Jij hebt talent Sammy. Ik wou dat je daar zelf eindelijk een keer in ging geloven." "Ik ben helemaal niet bang," reageer ik ontkennend. Trevor kijkt mij met een kritische blik aan. Het lijkt alsof hij wacht tot ik een correctie aan die uitspraak aan breng en eerlijk antwoord geef. "Stel je voor dat je geen twijfels zou hebben. Wat zou je dan willen?" zegt Trevor na een korte stilte. "Ik, ik wil schrijfster worden. Ik wil bij een uitgeverij werken en uiteindelijk eigenwerk uitbrengen. Ik wil in LA wonen met Ross en zijn inspiratie zijn voor zijn songteksten," vertel ik zonder een pauze te nemen. Er verschijnt een glimlach op het gezicht van Trevor. "Was dat zo moeilijk?" vraagt hij plagerig. Ik schud mijn hoofd. "Zet dat in je brief aan jezelf." "Wat als het niet lukt? Wat als ik wat ik wil niet bereik?" vraag ik onzeker. "Als je het niet probeert zul je het inderdaad nooit bereiken. Beloof mij dat je er voor de volle honderd procent voorgaat." Ik knik mijn hoofd. "Ik wil het je horen zeggen," reageert Trevor dwingend. "Ik zal voor de volle honderd procent vechten om mijn dromen waar te maken," vertel ik hem. "Goed zo en zet het nu allemaal op papier." Ik draai me naar mijn laptop toe en begin met het typen van de eerste paar zinnen. Trevor staat op uit zijn stoel en pakt zijn tas van de tafel. "Succes Sammy." "Thanks." Trevor loopt weg van de tafel waar ik aan zit en loopt naar de uitgang van de bibliotheek.

Normaal zou Ross degene zijn die mij moed in praat en mij tegenspreekt wanneer ik weer aan mezelf twijfel. Ik ben blij dat Trevor de moeite doet om deze taak op zich te nemen. Zal ik dan Jackie bij Trevor weg moeten houden, aangezien Ross dit altijd deed?

"Wil je met mij naar het eindfeest gaan?" vraagt hij voor de deur uit loopt. Ik draai mij abrupt om en kijk hem verbaasd aan. "Ik dacht, Ross is er niet en ik heb niemand. We kunnen gewoon als vrienden gaan toch?" "Heeft Ross dit gevraagd?" vraag ik Trevor. "Na dat ik het zelf had verzonnen," reageert hij onzeker. "Alleen als jij dit echt wilt en niet als dienst voor een vriend. Ik ben namelijk geen liefdadigheid." "Het is mijn eigen keuze. Ik vind het harstikke gezellig om met jou te gaan, misschien stopt Jackie dan eindelijk met mij meevragen," vertelt Trevor eerlijk. "Heeft ze nog steeds niet opgegeven?" vraag ik verrast. "Nee, Jackie is een echte volhouder." "Ik heb medelijden met je," reageer ik lachend. "Dus we gaan samen?" vraagt Trevor nogmaals. "Oké." "Top, we spreken nog af hoe we gaan en hoe laat." Ik knik mijn hoofd en draai mij weer om naar mijn laptop.