Piskopat myg (2.kitaptır)

Bir⚰

Keyifli okumalar

"Girin" Her şeyi kabullenip yaşamak ve yaşatmak adına bir şeyleri hayatımıza davet ederiz. Ve onu içeri alırız.

"Hoş geldin Kim Haneol. Bu gün nasıl hissediyorsun

"Her zamanki gibi Doktor yine yalnız ve çaresiz"

" Sen çaresiz değilsin Sadece kendini yalnız hissediyorsun. Bu gün seninle değişik bir şey yapacağım. Bu gün sen benim doktorum ben senin hastan olucam. Böylelikle diğer insanların duygu ve düşüncesini öğrenmeni istiyorum. Hadi gel otur benim yerime"

Haneol ilk baş bu söylediklerim karşısından bana o koca gözlerini açmış bakıyordu. Şaşırdığını belli etmek için. Yüzümdeki gülümsemeyi görünce ciddi olduğumu anlayıp yanıma geldi. Oturduğum sandalyeden kalktım ve Haneol'un oturmasını bekledim. O oturunca bende onun oturduğu yere oturdum. Daha fazla bekletmemek için söze başladım

"Biz nerdeyse seninle bir senedir terapi yapıyoruz artık her şeyi öğrendin başla bakalım"

Haneol bu hastanenin ilk hastasıydı. Mark öteki hastanenin olayından sonra o hastaneyi Minsoo'ya bıraktı ve yeni hastene açtık. Ortak olarak. Haneol Yoongi öldükten sonra aldığım ilk hastam. Yoongi'nin ölümünden sorna bu işe devam edemem sandım ama Haneol bu düşüncemi değiştirdi. Haneol Aleksitimi ( Duygu yoksunluğu duygu sağırlığı, duyguları olamayan) hastasıydı. Ama Haneol Aleksitimi hastası olmasına rağmen bir duyguyu hissediyordu. Mutsuzluk... Bu yüzden her yaşadığı şeyi mutsuzluğa bağlıyordu. Yoongi öldüğünde ben üzülmüş müşmüydüm? İlk baş üzüldüğümü sanmıştım ama Haneol'u görünce ben Yoongi öldü diye üzülmemişim çünkü ben de Yoongi ile ölmüşüm. Yoongi'nin mezarında sadece Yoongi yatmıyordu benim ruhumda onunlaydı. Çoğu kez bedenim de onunla olsun istedim ama ben yapamadım hastalarımın yapmaya korktuğum şeyi ben nasıl yapardım, nasıl intihar ederdim?

"Evet sevgili Eun Joo bu gün nasılsın? Bunu bir doktorun olarak değil dostun olarak soruyorum. Yüzden anlaşıldığı kadar ama bir dakika yüzündeki ifade ne ki benim ki hep mutsuz ama senin ki benimkinden farklı Doktor."

Haneol 'un bu tepkisi beni gülümsemişti. Doğru bir soru sormuştu. Ben nasılım? Yoongi öleli yarın bir sene olacak. Ve ben sadece onun yanında sadece morg odasında ağladım odadan çıkınca kendime söz verdim. Ağlamamaya söz verdim. Ben ağlarsam Yoongi ağlardı onun ağlamasını istemem.

"Ben biraz korkuyorum bu yarın benim için önemli olan bir insanın ölüm yıldönümü."

"Korkmak böyle bir şey mi?"

"Yani. Öyle bir şey buz seansımıza geri dönelim "

Haneol bir senedir sürekli geldiği için her şeyi öğrendi ben inanıyorum artık duyguları da yavaş yavaş öğrenir.

Haneol ile terapi boyunca güldüm onda da biraz gülümseme görmek hakkında düşündüğüm ile ilgili beni yanıltmadı.
Saatime gözüm kaydığında Haneol için gitme vakti gelmişti.

"Artık gitme zamanı geldi dimi ben çıkayım iyi günler doktor."
Haneol beni taklit ederek gülümsemeye çalıştı. Haneol odadan çıkınca Mark'a mesaj attım öğle yemeği yemeye çağırdım. Hastaneden çıktıktan sonra günlük rutin işlerimi yaptım. Yani kısacası abimlerin evine gittim yeğenimi sevdim. Söylemeyi unuttum Chan abimin bir kızı oldu. Adını Sulli koydular. Abimlerden sonra Bambam ile ablamın evine gittim. Bambam ablam evlendiler ama Yoongi'nin ölümü yüzünden düğün yapmadılar. Falan falan şimdi ise Yoongi ile birlikte zaman geçirdiğim o evimize gittim. Gece uyuma saatine yakın zamanda gidiyorum. Çünkü o evde Yoongi olmayınca ev olmuyor. Yarın Yoongisizliğimin birinci yılı. Onu o kadar çok özledim ki ne kelimelerim yeter ne de göz yaşlarım. Eve girince direk banyoya gidip duş aldım üzerimi değişip direk uyudum. Çünkü Yoongi'yi bir tek rüyalarımda görüyorum o yüzden erkenden uyuyordum. Bekle beni rüyalarımın prensi seni göremediğin her saniye için erken uyuyacağım. Seni çok özledim Yoongi

Kısa yazdım ama ikinci bölümü de atacağım o yüzden kısa . Beni takip etmeyi unutmayın
@namijoonbir kullanıcıdan bahset hesabımı takip edersiniz dimi ve diğer kitaplarıma oy verisisiniz dimi canlarım.