Hafize'm gerçeklerin acısını yaşarken hayat bir yandan devam ediyordu..
Öyle ya nefes alırken, iki küçük can ellerini tutarken onlara takıldı gözleri ve kendi kalbini bedenindeki rafa kaldırdı. Aşık olmak korkutucuydu çünkü hayatı kafasına göre yaşayacak bir kadın değildi. Ve hala sırtında ihanetin hançerleri varken birde kağıt üzerinde evliliği, yapamazdı bunu kendine, adını kirletemezdi. Kalbine gömer, Allaha sığınır, gözyaşlarını kendi eliyle silerek hayata devam ederdi... öyle güçlü gibi görünür ama bir okadar naifti kendisi... Her daim ince düşünür ve bu düşünceleri yüzünden çok üzülürdü ama yinede vazgeçmedi bu huyundan ah hafize'm ah benim gelincik çiçeğim.... Koparıldığı zaman solan kırmızım... Nasıl bir kalp verilmiş sana sevmekten usanmayan... Seni kıranları bile affeden... Herkese gülen, kendine hıçkıra hıçkıra ağlayan ve bunu yalnız en yakınındaki bilen... Ençokta Rabbim biliyor ya en önemlisi o bırakmayacak sana yaşatılanları, belki bu dünya da belkide ahirette hesabını soracak Hafize’m senin gözlerinden akan inciler çok değerli, bilirsin kadınlar incileri çok sever, o gözyaşların belkide cennette başına taç, koluna süs yapılacak, kalbin gibi ahiret seni bekliyor Hafize’m ben umutluyum çünkü sen bu dünyada çok ağladın, çok imtihan edildin. Allah sevdiği kullarını imtihan edermiş, bırak insanları Allah seni sevsin....
