Salonun yerinde oturmuş, gizemli boşluğu olan duvara gözlerimi dikiyordum. Burada garip bir şey vardı. Evin ortasında neden böyle bir boşluk yer alırdı ki? Arkasında kesinlikle bir şeyler olmalıydı.
Antrenin sonundaki pencereden hafif bir esinti eve
doldu. Bileğimdeki lastiği çıkarıp dağılan saçlarımı
topladım. Ardından gözlerimi yeniden duvara diktim. Sanki daha fazla bakarsam cevaplar bana gelecekmiş gibi.
Aniden duvarda oraya gizlenmiş bir kapıyı
örtebilecek bir solukluk veya kırışıklık çarpacakmış
gibi gözüme. Ne yazık ki neredeyse yarım saattir orada oturuyor olmama ragmen duvar pürüzsüz haliyle öylece duruyordu. Ama arkasında kesinlikle bir şey olmalıydı. V bu duvarda kendisine yakın bir şey olduğunu kendisi söyledi bir kere.
Tabi ya.
V.
Toparlanıp merdivenleri hızla indim, öyle ki
neredeyse kendi ayağıma takılıp düşüyordum. Arka
kapıya koşmak üzere iyice hızlanırken
korkuluklardan destek almak zorunda kaldım.
Benim şansıma tam da babam mutfakta birkaç
fotoğraf daha asmakla meşguldü. "Ya acilen tuvalete gitmek istiyorsun ve yerini unuttun ya da vahşi bir devekuşundan kaçıyorsun." Dedi babam, çekici duvara vurmadan önce gülümseyerek. Bir yalan bulmaya ugraştım. "Hiçbiri. Şey bahçede bir tavşan gördüm de." Babam heyecanla kaşlarını kaldırdı.
"Öyle mi? Hangi tür? Yaban tavşanı mı?"
"Bilmiyorum, işte onu öğrenmek için gidiyorum."
Babamı doğru yerden vurmuştum. Hayvanların
türlerini anlamaya çalışmak babamın en sevdiği
şeylerdendi. "Ben de geleceğim." Dedi kapıya yönelip. "Hayır!" Şaşkın bir şekilde bana baktı. "Demek istediğim.. kalıp fotoğraf işini bitirsen iyi
olur. Fazla gürültü onu korkutabilir ya." Başıyla onayladı ve yeniden merdivene döndü. "Doğru. Onca belgesel boşa gitmiyormuş bak."
Ona kısa bir tebessüm gönderip hızla kapıdan çıktım ve arka bahçeye doğru koştum. Aceleyle kapıyı açarken bir anlığına nefesimi toplamak üzere yavaşladım ve ardından durmaksızın patikanın sonundaki açıklığa kadar koştum. Vardığımda nefes nefeseydim.
Salıncakların birinde oturan V bana bakıp kaşını ne olduğunu sorarcasına kaldırdı. Nefesimi düzenlemeye çalışırken ellerimi dizlerime koydum. "Ne oluyor maraton mu koştun?" Elimi kaldırıp konuşmaya çalışırken hala nefes almakta zorlanıyordum.
"Kapa çeneni. Bu sekiz aydır yaptığım en büyük
egzersizdi." Dudakları alaycı bir sırıtışla kıvrılırken benim nefesim yeniden kesiliyordu. "Yani." Dedi, salıncağa iyice yaslanıp. "Beni görmeye geldin." Doğruldum ve buraya gelmek için harcadığım enerjinin asıl nedenini hatırlamaya çalıştım. "Evet." Derken bileğinden tutup onu salıncaktan kaldırdım.
"Duvar." Kaşları çatıldı.
"Ne olmuş ona?"
"Hadi gel."
Kolundan tutup yol boyunca onu sürüklerken
ağaç köklerinden birine takılıp dengesini zar zor
sağladığında güldüm. Arka kapıdan eve girdiğimde babama tavşanın izini kaybettiğimi söyledim. V'de evin diğer tarafındaki oturma odasının duvarından içeri giriyordu. Sonunda ikimizde üst kattaki o duvarın karşısında duruyorduk.
"İçinden geç." Dedim, sesimin alçak olduğuna emin
olup. Kaşlarını kaldırdı. "Ne bekliyorsun?" Omuz silkip başını salladı. "Peki." Duvara yaklaşıp elini uzattı ama eli içeri girmedi. Kaşlarını çatıp tekrar denedi fakat eli duvardan geçmiyordu. "Ne oluyor?" Diye sordum. "Bilmiyorum. Sanırım beni kabul etmiyor." Derken bu kez umutsuzca ayağını sokmaya çalışıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Taehyung •𝙋𝙝𝙖𝙣𝙩𝙤𝙢
Fanfiction•Çeviri 'O bir hayaletti, sen ise bir insan. Bu ilişki nereye doğru gidecekti ikinizde biliyordunuz. O hiçbir şey hissedemiyordu ama seni istiyordu sen ise onun buz gibi dokunuşuyla yanıyordun. Biriniz ateş biriniz buz, birbirinizi tamamlıyordunuz...
