Harry Potter and a Lost Child

Hoofdstuk 1

Daar stond ze dan, Janice Stone, op Kings Cross station, perron 9. Met haar oom aan de linkerkant en haar tante aan de rechterkant aan haar zijde. Ze zou eindelijk instromen in het zesde jaar van Hogwarts. Vorig jaar had ze wel de O.W.L. examens gedaan op Hogwarts, omdat de school natuurlijk moest weten of ze wel vaardig genoeg was voor N.E.W.T. niveau. Vorig jaar had ze speciaal vervoer, maar nu reist ze met de Hogwarts Express en wordt ze officieel in een afdeling ingedeeld. Haar tante denkt dat ze bij Ravenclaw wordt ingedeeld, maar haar oom denkt Slytherin, omdat haar vader daar ook zat. Ze schijnen veel over haar ouders te weten, maar praten er nooit met haar over. Behalve foto's van haar ouders in een medaillon weet ze niks, niet eens hun naam. Meermaals heeft ze er naar gevraagd maar haar oom en tante werden dan boos. Haar oom en tante hadden ook niet echt andere familie waar ze het aan kon vragen. De broer van haar oom was overleden toen Voldemort veel macht, de vrouw van zijn broer was daarvoor al overleden aan een ziekte en hun dochter woont in Frankrijk.
Zelf vindt ze dat ze veel beter in Ravenclaw of Gryffindor past. Natuurlijk heeft ze ook geen zin in verhalen over 'dooddoeners', het is nu geen leuke tijd om een Slytherin te zijn, van wat ze uit de Daily Prophet heeft begrepen. Al staan haar oom en tante niet altijd toe dat ze die leest, meestal geven ze een vaag excuus. Naast dat ze de krant niet mag lezen mocht ze vroeger ook niet naar school, haar oom en tante waren nogal overbezorgd maar het hielp niet om er tegen in te gaan, dat heeft ze haar hele leven al geprobeerd, met woede uitbarstingen als gevolg. Uiteindelijk gingen haar oom en tante er maar mee akkoord dat ze Beauxbatons in Frankrijk attendeerde, Janice had te veel kracht wat ze niet kende. Haar oom en tante konden haar verder niet leren hoe ze daar mee om moest gaan. Janice heft er nog steeds moeite mee, maar ze heeft geleerd dat het meer in haar emoties ligt, emotionele uitspattingen zorgen ervoor dat glazen kapot springen, dingen ontploffen of in de fik gaan. Dus begon ze met piano spelen en dat is haar uitlaatklep. Toen ze naar school ging in Frankrijk woonde ze in vakanties bij haar nicht.

"Echt suf", zei Janice tegen haar oom en tante. "Perron 9 ¾ bestaat niet eens, en hoe kun je nou een ¾ van een perron hebben."

Haar oom lachtte erom.

"Kijk maar naar die roodharige familie." Zei haar tante terwijl ze een hand op Janice' rug legde en haar voorzichtig in de richting van een muur duwde. Daar stond een mollige, roodharige vrouw met haar roodharige man en twee roodharige kinderen, een meisje met krullend, donkerblond haar en een jongen met een ronde bril en zwart haar die er pittig goed uit zag. Janice herkende hem ergens van...

"En kijk daar naar die mevrouw met haar zoontje, of waarschijnlijk kleinzoon." Zei haar tante. Een chagerijnig en netjes uitziende, oude vrouw sprak mopperend tegen een jongen die een beetje sullig overkwam. Hij had donkerbruin haar en er viel een koffer van zijn trolley. De oma gaf hem en duwtje in zijn rug en samen renden ze in de richting van een muur. Er waren maar weinig dreuzel-omstanders, en die merkten niks van het schouwspel.

Janice zette de uilenkooi met Nuntia, haar zwarte uil, erin bovenop de bagage op de trolley. Met een rugzak om pakte ze de hand van haar oom vast, die de hand van haar tante pakte. Allebei hadden ze een tas met spullen van haar vast. Met zijn drieën renden ze door de muur.

Aan de andere kant van de muur bevond zich een geheel andere wereld. Het zonnetje scheen en het was er en drukte van jewelste. Veel ouders, opa's, oma's, tantes, ooms, kinderen en bijna-volwassen-mensen stonden op perron 9¾.

"Wauw.." Was het enige wat Janice kon zeggen. Het was bijna schandalig dat haar oom en tante dit altijd geheim voor haar hebben gehouden. Ze moest hierover schrijven naar haar vrienden van Beauxbatons. Haar oom en tante glimlachten om Janice haar reactie.
"Dit is dan de Hogwarts-Express." Zei haar tante. Janice gaf haar oom en tante een stevige knuffel.
"Dankjulliewel, dat ik eindelijk naar Hogwarts mag." Ze schonk hen een dankbare blik.