okuyan iki-üç kişi var onlar için yazıyorum, yoksa şimdiye kaldırmıştım bu fici
Ozan
citir; Gelmedin değil mi?
citir çevrim dışı
Çevrim dışı olmasıyla gözlerimi ona çevirdim. Etrafı inceliyordu. Gözleri gözlerime değdiğinde gözlerini kaçırıp gitmek için hareketlenmişti. Yerimden kalkıp hızlı adımlarla yanına ilerledim.
Kolundan tutup durdurduğumda telaşla arkasını dönmüştü. Gözleri kocaman açılırken ona daha çok yaklaştım.
"Kardeşimi rahatsız ediyormuşsun?"
Adem elması yavaşça hareket etmişti. Yüzünü incelerken çok değiştiğini fark etmiştim. Gözleri, burnu, saçı... Şimdiki halini sanki ezberlemek istercesine izliyordum. Tek kaşımı havaya kaldırıp konuşmaya başladım.
"Cevap vermeyecek misin?" Birkaç saniye bekleyip cevapladı.
"Kardeşin kim?
Gözlerindeki korku ve bu korkuyla yalan söylemesi histerik bir kahkaha atmama neden olmuştu. O anki hali bana o kadar komik gelmişti ki haykırmamı kesmek istemiyordum. Az sonra kolunu şiddetle ellerimin arasından kurtarıp sert bir bakış attı.
"Rahat bıraksana kardeşim!"
Sinirle arkasını dönmesiyle bağırması ve yuvarlanması bir olmuştu. O merdivenleri yuvarlanarak inerken ben gözlerimi kocaman açmış anın şokuyla onu izliyordum. En son basamağa gelince daha sesli bağırdı ve ardından sesi kesildi. Aşağı kattan koşarak gelen görevliler ve müşteriler hızla Emre'nin yanına gittiler.
Ve onlar olurken ben sadece izliyordum...
"Hassiktir"
Hızla merdivenleri inip Emre'nin yanında dizlerimin üzerinde oturdum. Kafasından akan kan uzandığı yeri kırmızı yapmıştı.
"LAN AMBULANSI ARASANIZA!"
Yanımdakilerden biri telefonunu çıkarıp ambulansı aradı. Üzerimdeki tişörtü çıkarıp kafasındaki yarığa bastırdım. Bir yandan da uyanması için ona sesleniyordum.
"Emre, lan kalksana!"
Adamın biri elindeki pet şişedeki suyu eline döküp Emre'nin suratına döküyordu.
"Ambulans ne zaman gelecek?!"
Kafasına bastırdığım beyaz tişört kırmızıya bürünmüştü. Gözlerim dolarken biri omzumdan itti.
"Çekilin, ben doktorum"
Saçları beyazlamak üzere olan adam önüme geçip bir şeyler yapmaya başladı. Önümde durduğu için ne yaptığını göremiyordum. Az sonra siren sesi doldurmuştu kulaklarımı. Doktor olan adam emir veriyordu herkese.
"Biri gitsin ambulanstaki görevlileri buraya getirsin."
Orta yaşlardaki bir kadın "Ben giderim" deyip çantasını bile almadan koşar adımlarla yanımızdan uzaklaştı. Ayağa kalkıp göz ucu ile Emre'ye baktım. Kanaması durmuş gibi görünüyordu. Yüzünü incelemeye devam ederken suçlunun ben olduğumu bildiğimden kendime küfürler savuruyordum.
"Çekilin!"
Gelen doktorların sözü üzerine herkes biraz uzaklaşıp izlemeye devam etti. Nabzını kontrol ettikten sonra sedyeye yerleştirip hızla dışarı çıkardılar.
"Ben de gelebilir miyim?" Kadın doktor yüzüme baktı.
"Arkadaşı mısın?"
"E-evet."
