Lucjusz nie panował nad sobą; potrafił to dostrzec nawet pogrążony w szaleństwie. Można go było posądzić o niepoczytalność, gdy śledził podkrążonymi oczami ten niezwykle piękny kwiat. Znajdował się w jednej wielkiej niemocy, gdy błogosławiona przez wszystkie kwiaty tego świata nimfa zdecydowała zamieszkać w jego jaźni.
Nie był w stanie spać, jeść ani trzeźwo myśleć. Co gorsza, nie panował nad lubieżnym spojrzeniem ani tym bardziej nad bezwstydnymi gestami oraz gorszącymi nawet jego myślami. Tak potrafiła drażnić go jedyna w swoim rodzaju Amaryllis.
Stojąc w opustoszałej klasie z kwiatem w dłoni i skrawkiem pergaminu w dłoni, z napisanymi pod wpływem impulsu słowami, przez głowę przebiegła mu myśl, jak niedorzecznie się w tym momencie zachowywał; jak niegodne, skandaliczne, zuchwałe, bezwstydne i grzeszne było jego działanie.
Nie myśląc dłużej, w roztargnieniu położył kwiat oraz list miłosny o treści tak przepełnionej miłością, że jego serce nadal chlipało nad prawdziwością i mocą zapisanych przez niego słów, na wysłużonej katedrze w chłodnej niczym jej serce i spojrzenie sali w Hogwarcie. Zbyt dumny z tego, jak bardzo zakochany był w Amaryllis, z pogniecionymi płatkami wyszedł z klasy bez myślenia o konsekwencjach. Zanim zniknął, jeszcze raz spojrzał na zieloną łodygę i czerwień barwiącą płatki pięknego kwiecia, a jego serce przyspieszyło na sekundę.
