သူ့လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်သည့်လက်တစ်စုံ..
လှည့်ကြည့်တော့သူတစ်ခါမှမမြင်ဖူးသောကောင်လေး...
မင်း မင်းကဝေ့ရင်းလား...?
သူပြန်စဥ်းစားလိုက်သည်...
သူ့မိဘတွေငယ်ငယ်ကသူ့ကိုပေးထားသောနာမည်လေး...
ဟုတ်..ဟုတ်တယ်...
ခင်ဗျားက ကျုပ်ကိုသိလို့လား...?
သိတာပေါ့...
မင်းဘေးအိမ်မှာကိုကနေတာလေ...
ကိုယ့်နာမည်ဟိုက်ခမ်းပါ....
Sorry ကျွန်တော်မမှတ်မိဘူးဗျ.....
ရော့..ပေါင်မုန့်လုံးလေး...
ကြည့်လိုက်တော့ချောကလက်ချိုချဥ်လေး....
ရှောင်ကျန့်မှတ်မိသွားသည်...
ခင် ခင်ဗျားက ဇယ်ဇယ်လား....?
ဘယ်ဆိုးလို့လဲ သိသေးတာဘဲ....
ဟီး...သွားပေါ်အောင်ရီလိုက်သည်...
ဝေ့ရင်း အခုဘာလုပ်တာလဲ...?
ဘာမလုပ်ပါဘူး....
မျက်နှာလေးကညှိုးသွားသည်...
ကိုလှမ်းဆွဲလို့ပေါ့မဟုတ်ရင်...
ပြော ဘာတေဖြစ်နေလို့လဲ....
လာကို့အိမ်လိုက်ခဲ့....
ရပါတယ် မလိုက်တော့ဘူး...
လာပါကိုကတစ်ယောက်တည်းနေတာ...
အရင်အိမ်မှာဘဲ...
ဝေ့ရင်းတို့အိမ်နဲ့ကပ်လျက်ဆိုတော့...
ကိုကဝေ့ရင်းအိမ်ကိုအမြဲရောက်ဖြစ်တယ်....
အဲအိမ်လေးကဝေ့ရင်းနာမည်နဲ့ဘဲလေ...
လာဒီမှာအေးတယ်သွားရအောင်...
ကဲရောက်ပြီ....
ကြည့်မိတော့သူအိမ်မက်ထဲကမက်နေကြအိမ်လေး...
ရှောင်ကျန့် ဝန်ခံပါတယ်...
သူ့မိဘတွေအငွေ့အသက်ရှိတဲ့ဒီနေရာလေးကိုသူပြန်မလာဘဲပစ်ထားခဲ့မိသည်....
တမင်ပစ်ထားတာမဟုတ်...
သူ့မိဘတှကေိုသတျိရပွီးငိုနမေိတာကွောငျ့
သူမလာဘဲနေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်...
အိမ်လေးကလူမနေတာကြာတာတောင်ရှင်းနေသည်...
ကိုတစ်လတစ်ခါလူဌားရှင်းပေးထားတာ...
ဝေ့ရင်းပြန်လာမယ်ထင်လို့...
