Bir insan bu kadar mı nefret eder kendi öz evladından,bu kadar kolay mı,bunu yapabilmek birgün gelir umuduyla yetimhanenin kapısına bırakıp ona bu eziyeti çektirmek bu kadar kolay mıydı?
Ben Gökçe yetimhane de büyüyen bir çok zorluklara rağmen hala ayakta duran daha 15 yaşında bir kız çocuğuyum.
Şimdi merak edilmiştir,hayatımı size en başında anlatmak isterim ki ben öyle sizin çocukluğunuz gibi bir çocukluk yaşamadım,yada sizin gibi bir annem veya babam da yoktu.
Kısacası yetimhanenin kapısına bir çöp torbası gibi bırakılmış ve çocukluğumu yaşamama izin verilmemişti şimdi size en başından olayı anlatayım.
17 Haziran 2006 doğum günüm den 6 yada 7 sene sonra elimden tutulup "hadi kızım gezmeye gidelim" lafıyla kandırılan bir çocuktum ben.Her saf çocuk gibi annem ile gezmek için can atarken meğersem annem benim hayatımı zindana çevirmek için can atıyormuş,en güzel kıyafetlerimi giydim ve koşarak dışarı çıkıp annemi beklemiştim annem ise bir bavulla gelmişti o anı asla unutamıyorum.
Ne olduğunu sorduğum da ise süpriz senin çok beğeniceğin bir yere gidiceğiz diye yalan dan geçiştirmeden sonra taksiyle kocaman bir binaya gelmiştik annem ilk ve son kez ellerimi tutup bana sımsıkı sarılmıştı kokusunu içime çekmiştim ogün son günümüzdü.
Keşke bırakmadan önce yalan dan da olsa biraz gezdirip beni sevdiğini belli etseydin be anne keşke her neyse beni o sözde çok beğeneceğim yere girmiştim annem benim gitmem gerek sonra geri gelicem kızım merak etme demişti bana biliyor musunuz o gün bana ilk defa kızım demişti bende tabi onun o yalanlarına inanmıştım.
Anne gitmesen burası çok korkunç desem bile umrunda değildim asla da olmamıştım zaten bu arada şunu da söylemeden geçemem bu 7 sene boyunca beni halam bakıyordu halama kalsa hâlâ beni bakardı ama annem istemiyordu.Yani anlıyacağınız "ANNE VE BABA" kelimesi benden oldukça uzaktı.
İşte benim hikayem bu 8 senedir burası benim evim birsürü kardeşim var ve ben halimden çok memnunum ve memnun kalmaya da devam edicem.
