Eğer biraz daha kalsaydım sende, anlatamayacaklarım daha çok birikecekti. Boğazım biraz daha fazla yanacaktı, gözlerimdeki yaşları tutmaktan. Ama şimdi iyiyim, sen kötüsün belki, olsun. Alışırsın. Bende alıştım. Sonra anladım ki, hayatta kimse kimse için bir şeyler yapmaz, feda etmez. Ben zamanında o kadar çok şey feda etmişim ki sen bulara geç kalmışsın. Geç bulmuşsun beni. Şimdi acının ne demek olduğunu biliyorum, hissedemiyorum. İstiyorum ki, beni bu hale getiren bir aptalsa diğerleri de böyle olsun. Çünkü benim kaybedicek hiçbir şeyim yoktu. Duygularımdan, hislerimden, hayallerimden ve umutlarımdan başka. Ama şimdi onlar bile yok. Ve ben nasıl yoksam, nasıl yok olduysam sende öyle olabilirsin. İnan acıtmıyor. Zamanla alışıyor insan.
