Ağlıyorum bazen... Bazen ağlayamıyorum. Aslında doğruyu söylemek gerekirse bundan sonra, ağlayamıyorum. Sanki boğazımdaki yumru her şeyi engelliyor. Orda bir şey var. Tam boğazımın ortasında. Eğer o sertlik yumuşarsa benim gözlerimdeki yaşarda yumuşayıp süzülecekler, biliyorum. Ama bir fark var ki, içime oturan o sertlikten daha beter.
Eskiden ağlayacağım zaman ağlamamak için derin bir nefes alırdım ama pek işe yaramazdı hatta daha çok ağlardım. Şimdi öyle değil. Niye diye sormayın. Bende bilmiyorum. Ama şimdi ağlamamak için aldığım o derin nefes işe yarıyor. Hapsediyor her şeyi içime. Tutuyor o durduramadığım gözyaşlarımı, akmasına izin vermiyor. Neden bilmiyorum. Belki de büyüdüğümdendir. Veya da gerektiği yerde o gözyaşlarını tutup içime hapsetmeyi öğrendiğimdendir. Ya da alışmışımdır belki... Kim bilir... Ama en önemliside ne biliyor musunuz? Anlamıyorum. İçimde neler olduğunu hissedemiyorum. Bomboş bir odadayım ve ne tarafa adım atsam aynı zemin. Ne bir halı var, üstüne basabileceğin. Ne de bir sehba var, köşesine çarpabileceğim. Sadece kocaman bir boşluk var.
Ve gerisin geriye giden umutlar var elde. Gerisin geriye diyorum çünkü boşluktayken elinizden umut etmek bile gelmiyor. Zihindeki o boş düşünceler, gelip giden sinema görüntüleri engelliyor sanki bir şeyleri. Düşünmeyi, unutmayı, hatırlamayı... Zamanla sevmeyi bile. Sahi, gerçekten sevdiğimiz için mi bu hallere geliyoruz? Yoksa umutlandığımız için mi? Hangisi daha ağır basıyor? Bende bilmiyorum. Fikrimce, sevgi olmadan umut olmaz. Umut tükenirse sevgi de tükenir. Kalp yıpranır. Sevmekten, sevdiğini beklemekten, o koca boşlukta geleceği umut etmekten bıkar. Çünkü boşlukta sevgi olmaz, umut olmaz. Düşünemez ki insan. Saatlerce düşünür ama sonunda hiçbir şey düşünmediğini farkeder. Ağlamak ister. Olmaz. Ağlayamaz. Tutar onu çünkü içindeki güç. O boğazına yapışan ellerden, kafasının içindeki ''ağlamayacaksın'' çığlıklarından kurtulamaz.
