Bazen o kadar yalnızım ki. Aslında değilim. Yanımda, bir telefon uzağımda istemediğim kadar insan var. Onları hissetmeme rağmen yalnızım. İçimdeki sıkıntının adını "o" koyduğumdan beri bu haldeyim. Etrafımızda ne kadar insan olursa olsun, ihtiyacımız olan tek bir insan olmadığında her şey biraz eksik, biraz yarım, birazda tatsız oluyor. Tam anlamıyla mutlu olunamıyor mesela. o da olsaydı böyle olurdu diye düşünüyor insan ister istemez. Karar vermek o kadar zor ki... Daha beklemeli miyim, yoksa artık umursamamalı mıyım, bilmiyorum. Onu kıskanamıyorum, nefret edemiyorum, sevemiyorum, artık özleyemiyorum. İçim bomboş resmen. Öyle boş ki "Neden ağlıyorsun?" dediklerinde verecek bir cevabım bile yok. Bir şey yaptığımda "Ama neden?" diye sorduklarında gösterecek bir sebebim yok. O eksik ya işte, ben çok değiştim.
