A Vampire's Secret: The Return

Κεφάλαιο 16: "Εγώ απλά μια χάρη επιστρέφω"

(580 χρόνια πριν)

Damon's POV

Η ηρεμία δεν ήταν ποτέ παρών στο χωριό. Ακόμη και μετά τον μαύρο θάνατο, πάντα κάποιος που θα έκανε φασαρία και θα υπήρξε το δείγμα ζωής που σε άλλα μέρη δεν θα έβρισκες. Τα παιδιά που παίζουν στις μικρές πλατείες ή στον χωματόδρομο, οι γυναίκες που ψώνιζαν για το σπίτι τους. Οι άντρες που μερικοί δούλευαν για να βγάλουν το προς το ζην τους, ενώ άλλοι επέλεγαν να είναι μια συνεχή απειλή προς τους άλλους.

Ακόμη και μετά τον μαύρο θάνατο ο κόσμος ακόμη ζει. Άνθρωποι μεγαλώνουν, πηγαίνουν σχολείο, διασκεδάζουν, κάνουν οικογένεια. Ο φόβος φαίνεται να έχει εξαφανιστεί από τις καρδιές των ανθρώπων. Αυτοί έχουν ζωή και σκοπό, εγώ όχι.

Σήμερα δεν ήταν η αλλαγή. Ξύπνημα πριν ανατείλει ο ήλιος και τρέξιμο γύρω από το χωριό -ανάμεσα στον πολιτισμό και το δάσος που το περικυκλώνει. Μπορώ να ακούσω τους ανθρώπους που κάνουν αστεία και μαγειρεύουν από την μεγάλη απόσταση που έχω δημιουργήσει. Σταματάω στα πόδια μου και παύω να ακούω τι λέει μεταξύ τους αυτή η οικογένεια.

Μπροστά μου το δάσος είναι πυκνό με κάπως ψηλά δέντρα. Νομίζω κανένα ζώο δεν κατοικεί εδώ και δεν τα κατηγορώ. Έχω τρέξει μέσα στο δάσος και μόνος μου και με τον Tyler αλλά ποτέ με σκοπό να φύγω, να δω την άλλη πλευρά που υπάρχει πέρα από τα δέντρα. Θα μπορέσω ποτέ να φύγω από την καταραμένη κατάσταση αυτή? Και αν ξεφύγω που θα πάω? Τι άραγε υπάρχει εκεί έξω?

Γυρνάω στο σπίτι, αυτή τη φορά με απλό βάδισμα και το μυαλό μου γεμάτο ερωτήσεις. Αφού κάνω μπάνιο, ξεκινάω την καθημερινή μου ρουτίνα. Το πρωινό μου είναι σχεδόν έτοιμο αλλά η πείνα μου μεγαλύτερη από ότι συνήθως. Συγκεντρώσου... Αρχίζω να μετράω τους παλμούς μου. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά, οχτώ, εννιά... Δέκα. Ξεφυσαω και χαμογελάω. Το 'χεις!

Το σπίτι είναι καθαρό χάρη σε 'μένα και το ψυγείο κάπως γεμάτο. Έξω από το παράθυρο μπορώ να δω τις κοπέλες που κοιτάνε προς το μέρος του σπιτιού, ψάχνοντας τον Tyler ο οποίος δεν έχει εμφανιστεί από χθες. Ελπίζω να μην του συνέβη κάτι.

Ακόμη κι αν θέλω να έρθω πιο κοντά με τον Tyler μιας και μένουμε και οι δύο κάτω από την ίδια οροφή δεν μου ήταν ούτε και μου είναι εύκολο. Πάντα είναι απόμακρος, οξύθυμος και πάντα νευριάζει μαζί μου.

-"Θα μου ήταν τόσο πιο εύκολο να τον πλησιάσω αν ήμουν γυναίκα," γελάω με την ίδια μου την σκέψη και κάνω λίγες διατάσεις για την πλάτη μου.