Przerwać milczenie

#1 Nowe mieszkanie, nowy własny kąt

— Tak wygląda mieszkanie pana Michaela, twój pokój został już przygotowany na piętrze.

To były pierwsze słowa, jakie przywitały ją w obcym dla niej miejscu, które miało stać się jej nowym domem.

Z ust obcej jej osoby, którą poznała ledwo godzinę temu.

Miała ochotę zapaść się pod ziemię.

Podziękowała kobiecie skinieniem głowy, po czym zdjęła buty i zaczęła powoli się rozglądać. Mieszkanie było umiejscowione na 60 piętrze jednego z seulskich apartamentowców i składało się z parteru oraz piętra. Na samym początku zajrzała do przestronnej kuchni. Po przejrzeniu wszystkich szafek i półek stwierdziła, że profesjonalny kucharz byłby wniebowzięty. Pomieszczenie kuchenne zostało zaopatrzone w najnowsze przyrządy do sporządzania potraw, a jak zajrzała do lodówki, zauważyła, że znajdowały się tam same świeże produkty i karton soku pomarańczowego. Za nimi znajdowały się dwie ciemne butelki, a napisy na ich etykietach od razu wpadły dziewczynie w oko. Stwierdziła, że później do nich jeszcze zajrzy i wróciła do zwiedzania. Później zajrzała do dwóch pustych pokoi. Oczywiście nie mogła ominąć salonu, w którym w przyszłości miało się zadziać jeszcze wiele rzeczy, o których teraz Margaret nie śmiała nawet pomyśleć.

Rudowłosa, po rzuceniu na niego okiem, stwierdziła, że był bardzo przeciętny, jeśli brało się pod uwagę wygląd pozostałych pomieszczeń. Pokój dzienny utrzymany był w podobnym stylu i tak samo, jak wcześniej, widać po nim bogactwo właściciela. Wyglądało na to, że architekt wnętrz miał pole do popisu przy planowaniu wystroju, bo zaszalał z doborem mebli i tapet, które dobrze komponowały się z resztą mieszkania.

Po zwiedzeniu wszystkiego nadszedł czas na górę. Pierwsze piętro przecinał długi korytarz, na którym zostało zawieszone parę drogich obrazów. Postanowiła na początku pójść w lewo. Znalazła tam drugą łazienkę, pusty pokój, z którego biły jakieś dziwne, stare emocje, oraz biuro. Parsknęła śmiechem, gdy tylko je zobaczyła. Sterty papierów na fotelach prawie sięgające sufitu, półki przepełnione różnokolorowymi, napęczniałymi segregatorami oraz grubymi księgami. Potężne białe biurko z cisu i leżący na nim laptop oraz parę zeszytów, dwa długopisy i pusty kubek, prawdopodobnie po kawie. To pomieszczenie bardzo jej przypominało pokój brata, kiedy był na studiach. Wiecznie pół zimnej kawy stojącej na jednej z encyklopedii, tablica korkowa z tysiącem informacji oraz, oczywiście, Mike, wpatrzony w ekran komputera i poprawiający co paręnaście sekund okulary, które nieustannie spadały mu z garbatego nosa.

Nastolatka cicho zamknęła za sobą drzwi i poszła do drugiego skrzydła. Pierwszy pokój, do którego wpadła, znów należał do jej brata. Jego sypialnia była bardzo prosta, wręcz minimalistyczna. Było to prawdopodobnie spowodowane tym, że mężczyzna często wylatywał z kraju w podróże biznesowe, więc znajdowało się tu wyjątkowo mało rzeczy. Podejrzewała, że mógł na to też wpłynąć też rozwód z jego — już — byłą żoną. Wzruszyła ramionami i ruszyła dalej.

Widok kolejnego pokoju sprawił, że aż stanęła w progu, całkowicie zaskoczona. W życiu nie podejrzewałaby, że spotka tak... dziwne pomieszczenie po zwiedzeniu reszty mieszkania. Wyglądało zupełnie tak, jakby ktoś nagle zmienił cały koncept i postanowił urządzić je w zgoła innym stylu od pozostałych. Wpatrywała się przed siebie w miejsce, które aż biło różowością i cukierkowością. Jednorożce wesoło skakały po ścianach, żyrandol w kształcie gwiazdy zwisał z kasetonowego bladoróżowego sufitu, pudła, szafki i półki stały wypełnione po brzegi zabawkami, a w samym centrum znajdowało się wielkie, wręcz kolosalne łóżko z jedwabnym baldachimem.

Dziewczyna aż chciała się cofnąć, kiedy ta cała tęcza wesołych kolorów w nią uderzyła. Szybko zamknęła drzwi i starając się nie wybuchnąć śmiechem, poszła do ostatniego pokoju w tym skrzydle.