Benimle Kal

Hareket edemiyordum..

Yoksa bu şehir beni burda istemiyor muydu?

Kahretsin ne yapacaktım ben şimdi?!Gece gece yardım istesem de olmaz!Kahretsin, Kahretsin!

Kendi kendime söylenirken kapının arkasından ayak sesleri duymaya başladım,birde sanki biri,yere birşey sürtüyordu..Orda biri var umuduyla kapıya sert bir şekilde vurmaya başladım ve kapının anahtar girişine hızla bir anahtar sokup kapıyı yaklaşık 40 yaşlarında bir adam açtı,hizmetliydi sanırım..Koridorları temizliyordu.

"Kızım senin gece gece ne işin var burda?Bu okulun öğrencisi misin?

Ne diyeceğimi bilememiştim..Yutkundum ve hemen ardından adamın yanından çekip gittim..Kendimi yarın Müdür'ün odasında bulmak istemiyordum.
Okuldan hemen çıktığımde Efe'nin arabasının hala orda olduğunu gördüm arabanın içine baktığımda ise Efe uyuyordu...
Cama tıkladım fakat Efe uyanmayınca daha sert tıkladım...

"Sayende uykuya dalmışım." diye lafa girdi camı uyku mahmurluğu ile açıp.
"Ben ne yaptım?" kaba bir ses tonuyla "Gelmeni bekledim ama terası çok sevdin sanırım." Gözlerimi devirdim ve arabaya bindim beni eve bıraktı ve sonra gitti..Ama her zamanki gittiği yöne değil,başka bir yöne.Evinin yönüne değil,peki bu gece nereye gidecekti..?

Fazla düşünmeden eve çıktım,bu sefer annem beni hiç aramamıştı.Anneme ne hesap verecektim diye düşünürken annemi uyurken buldum.Sanırım beni unutup uykuya dalmıştı.Telefonumu şarja takıp uyumaya odaklandım..Ama uyuyamıyordum işte.Okulun ilk günü bana çapkın bir şekilde sırıtıp güzelim diyen,benimle birlikte okulu asıp gezen çocuk bir günde çok değişmişti..

                      *     *     *     *     *
Her zaman ki gibi okuldaydım ve Efe gelmiş mi diye sınıfı kontrol ettim ki bu imkansızdı, moralinin düzelmesi gerekiyordu.Efe nerede olabilirdi..?Belki iki gün önce Efe'yle gördüğüm kız biliyordur diye düşünüp yanına gittim.Sırasında oturuyor telefonunda biriyle mesajlaşıyordu.Ne kadar sevmesemde samimi davranmaya çalıştım.

"Selam."

"Selam?" Sorar gözlerle dik dik bakıyordu.

"Efe..nerede biliyor musun?"

"Ha evet hastanede."

"Hastane..? Ne işi var orada?"

"Ailesinin yanında."

Duyduğun cümleyle şok oldum.Ailesini kaybetmişti Efe..Yalan mıydı?

"O..Ailesini kaybetmişti ama..?"

"Farklı biriyle karıştırmışlar kendisini ne tür bir saçmalıksa,ailesi yaşıyor."

Efe'yemi sevinsem başka insanların ailesini kaybetmesine mi üzülsem yoksa yaşadığım şeylere mi şaşırsam bilemedim.Okulu asıcaktım.Son olarak olduğu hastaneyi öğrenip bir taksiye atladım.

Hastanenin önündeydim fakat hangi odada bilmiyordum.Telefonumla kendisini çaldırmaya başladığımda açtı ve hastanenin kapısında olduğumu söyledim.Sonrasında Efe yanıma gelmişti.

"Sevindim.."

"Teşekkürler,Melisa.Hala olayın şoku içerisindeyim..."

"Biliyorum senin için çok zordu ama artık daha fazla üzülme."

"Ha buarada,seni onlarla tanıştırdım mı?"

"Kimlerle?"

Efe sorumun üzerine telefonuyla birini çaldırdı ve bir kaç dakika sonra üç erkek arkadaşı geldi.İkisi o kızla konuşurken benimle dalga geçen tiplerdi,fazla tanıdık geldiler..

"Haa senin arkadaşların demek,bana gülüyordunuz hani..."

"Öyle sinirlenmiştin ki kıza,çok komik görünüyordun!" diye atladı aralarından biri.Cidden nelerle uğraşıyordum ben böyle..

Hastanenin başında beklerken Efe ailesiyle beş dakika konuşabileceği haberini alınca ayağa kalkıp onlarla konuşmaya gitti.İçeriye sadece tek tek üç kişi alacaklardı,beni tanımadıkları için ben gitmedim ve Uzay denilen çocuk da Efe'nin ailesini tanımıyordu.Uzay ve ben dışında üçü de gitmişti.Bankta Uzay ve ben otururken Uzay'ın bana yaklaşmaya çalıştığını farkettim.Rahatsız olarak ayağa kalktım ve kollarımı göğsümde birleştirip duvara yaslandım.

Biraz sonra Uzay'da ayağa kalkıp yanıma geldi.Yanından uzaklaşacakken kolumu tuttu ve bana kötü amaçlı iltifatlar söylenmeye başladı.

"Çok güzelsin,benim olur musun?"

"N-Ne?"

Daha fazla yakınlaşmaya başlayınca kendimi geri çekemedim çünkü beni sıkıca tutuyordu,alnını alnıma değdirdi.

"Diyorum ki,çok güzelsin.."

Bana o kadar yakın dı ki,hareket edemiyordum.