DİFFERENT

Bölüm 1 -İŞARET

En güzel duygudur sevgi , şefkat.. Peki ya anne şefkati? Eksik kalmaması gereken çok büyük bir ihtiyaçtır o duygu. Hayatımdaki herşeyim artık yok benim. Gülünce iki yanında gamzesi olan hayatta verdiği tüm mücadelere rağmen ben yoruldum artık diyen yüzüne gözlerine inat bile gülerdi annem. Onu kaybedeli 1. Yılım.
I love mom. I miss you..

Artık bi destekçim yok artık yanlışlarımı bana söyleyecek doğruyu gösterecek biri yok. Tek amacım sana bunu yapanı bulmak anne. Ben artık tekbaşımayım. Yeniden doğdum bugün yeniden başlıyorum. Küçük tatlı evimize gelen bir ziyaretçi bile olmamıştı. Ama herşey yeni başlıyordu!

Okulların tatil olması bana tatil olduğu anlamına gelmez hemen yarın çıkıp iş bakacağım okul başlayınca da biriktirdiğim parayla masraflarımı karşılarım. Tam 3 ayım var. Saat 23.30 karnımın yanmasıyla mutfağa indim kendime gevrek koyup yemeye başladım. Koyduğum atıştırmalığı bitiricektim ama istemsizce kapıda buldum kendimi. Evet bunu yapan benim bedenimdi ama hükmeden beyin benim değildi. Ayakkabılarımı giymeye başladım. Anahtarı aldım ve saate bakma isteği duydum saat 23.45. Kapıyı çekip çıktım. Biyere gidiyordum. Gitmeliydim sanki zorundaydım. Baya yürüdüm hava fazla karanlıktı insanlar sokaklarda evlerine dönüyorlardı.. Peki ben ne yapıyordum? Sonunda durdum sağıma baktım çıkmaz bi yol vardı iki boş , harabe binanın ortasın boş küçük bi alan vardı. Karanlıktı ve çöp doluydu oraya doğru ilerledim. İnsanlar geçiyordu önümden ama sanki beni görmüyorlardı. Benimde onları net gördüğüm söylenemezdi karanlıklardı. Sadece gölge olarak vücutlarını görüyodum. Sonunda bi ışık gördüm. Yoldan geçen sıradan bi insanın kolunda parlayan değersiz eski bi saat. Saat 00.00 ı gösteriyodu. Yanımda ki çöp kovaları titremeye başladı. Sağ bileğimin iç kısmında bi yanma hissettim. Yanıyordu acıyordu ve kanıyordu. Bi daire içinde kare çiziliyordu koluma. Engel olmak istiyordum ama kıpırdayamıyordum. Bağırmak istiyordum ama sesim çıkmıyordu. Sonra acı geçti gözlerim karartıdan açılmaya başladı ve bulunduğum yerden çıktım. Az önce kanayan kıp kırmızı olan işaret şimdi simsiyahtı. Ne oluyordu? Bunların hepsi rüya olmalı büyük saçmalık. Ne yapması gerekiyodu. Hiçbi fikri yoktu bunu ona kim yapmıştı? Bileği artık yanmıyordu. Geldiği yerler hala zihninde dipdiriydi. Tekrar bi şekilde eve dönmeyi başardı. Bileğindeki bu işaretle ne yapacakdı. Bunları birilerine anlatmak istiyordu. Ama sorunda bu; birileri diye bişey yok. Okulda sevilmeyen bi kaçkere sarkıntılıklara şahit olan kendi çapında bir kızdı. O bu dünyaya ait değildi onun yeri burası değildi. Yukarı odasına çıktı ve yatağına girdi olanları düşünürken uyuya kalmıştı.