Narcissus Jonquil

PANIMULA

Nakatayo ako kung saan tinignan ang scenario ng aking buhay. Para akong nanood ng black and white na telebisyon. Pinanood ko ang simula ng yugto ng aking buhay. Sa loob ng malaking mansyon na tinitirhan ng mayamang angkan sa pilipinas makikita mo ang magandang larawan ng buo at isang masayang pamilya na kinaiinggitan ng lahat. Yaman, pamilya at maggandang lahi wala nang mahihiling pa.

Pinagmasdan ko ang apat na miyembro ng pamilya. Isang lalaki na makita mo sa kanyang mukha ang pagka strikto at may pagka arogante habang tumitingin sa mga taong nakatingin sa kanilang apat na may inggit sa kanilang mga mata katabi naman nito ang magandang babae na may pagmamalaki ang kanyang ngiti na sinasabing 'mainggit kayo " na ngiti, akalain mo'y nanalo na siya sa lahat at sa gilid nito ang matandang babae na may masungit na mukha tumitingin sa mga tao at makikita mo sa kanyang mga mata na minamaliit niya ang mga ito.

Napunta naman ang aking mga mata sa batang babae na blond na buhok at kulay asul na mata na may matamis na ngiti sa mapupula niyang labi ang nag iisang anak ng mag asawa na kanilang pinagmamalaki. Inosente itong tumingin sa dagat na mga tao at ikanainggit ng ilang kabataan dahil sa kanyang ganda at yaman ng kanyang angkan lahat na gusto nito ay makukuha. Pagmamahal, kayamanan, pag-ibig at mga kaibigan na sa kanya na ang lahat but no one knows they are incomplete ー they're missing one person yet they just pretend she doesn't exist.

No one knows her. No one knows they are still one person in that perfect picture of happy family.

Mapait akong ngumiti habang tinitigan ang magandang View ng masayang pamilya.

Biglang nagbago naman ang scenario ito ang nangyari pagkalipas ng ilang taon.

In dark room there are one person while watching the television of how the parents proudly introduced their one and only daughter in the age of 25. And the camera was in the innocent beautiful lady with sweet smile in her lips. She's happy. And contented. Her wish was come true she got everything. But how about the one person who's watch the show?

Bago pa magsalita ang babae na nasa tv, bigla na lang nasira ang screen nito. Tinapon ng dalaga ang remote. At nakabalaktot habang humihikbi. Maramdaman mo sa kanyang iyak ang poot, galit at inggit. Mata niyang walang kabuhay buhay, buhok niyang hindi sinuklay at maputla nitong labi na  nanginginig.

Pinagmasdan ko ang kawawang dalaga sa sofa habang nakatitig parin ito sa sirang telebisyon ang kanyang walang emosyon na mata habang nagsi agos ng walang hanggan ang kanyang mga luha.

Hindi ko maiwasan kaawaan siya. Naramdaman ko ang kanyang sakit. Kanyang pighati, kanyang poot, galot at kanyang inggit. Naramdaman ko lahat kung gaano na siya nasaktan mula pagkabata hindi niya naranasan ang pagmamahal at atensyon na yan lang ang kanyang hinihiling. Pagmamahal na hindi niya makakamit. Pagmamahal na gusto niyang maramdaman.

Tumayo ang dalaga at lumapit sa akin ー tumagos pala siya sa akin. Kaya lumingon ako para panoorin ang sunod niyang gawin kahit alam ko na. Tumingin ang walang emosyon niyang mga mata sa mga sasakyan sa baba, nasa 5th floor kasi ang kwarto nito na tinitirhan. Umakyat ito sa railings na harang para hindi mahulog tumayo ito  sa pangalawang bakal at pinanood ang mga sasakyan at mga tao.

After that she close her eyes and spread her two arms like a bird. A sorrow bird in night. Habang nahulog ang babae mula sa limang palapag makikita mo ang kanyang ngiti.

She's free. She's already tired. Tired for fighting. Tired for being someone. Now she's gone without no one knowing. She died alone. She struggle alone. She fights all this alone. She's being alone all her life. Neglected. Pain. Hurt. Broken. Now she's free. Free from pain. Free from everything else.

She died without no one knew her.

Nakatitig lang ako sa bangkay ng 25 years old na babae sa baba pinalibutan ng mga tao. Biglang nawala ang scenario at pumalit ang kadiliman. Kadiliman ang siyang nandyan para sa akin mula pagkabata hanggang ako'y lumalaki, siyang nakakaalam how I need someone. Unan ang siyang naging witness kung gaano ako nasaktan gabi gabi.

Hindi ko na namalayan pagtulo ng aking luha sa kaliwa kung mata kaya pinahid ko ito pero bigla na lang nagsiagos ang aking mga luha. Pinahod ko ito pero hindi ito tumigil sa pag agos at hindi ko namalayan ang pag sigaw ko sa kadiliman. Alone in this darkness, screaming and shouting yet no one comes. Alone I'm always be alone. It's hurt. It's hurt. It's hurt. Pain everywhere. I shout. I shout. Until my voice become hoarse and I know I'm look like a mess right now my faced was still wet from my tears.

Its hurt. Humikbi ulit ako umiyak habang nakatago ang mukha ko sa aking mga tuhod. Nanatili akong humikbi nang biglang may tumapik sa balikat at tumingin kung sino ito. Kamukha nito ang babae kanina na nasa telebisyon pero iba ang kulay ng kanyang mga mata berde napakaganda. Blond rin ang buhok nito at mapupula niyang labi na nakangiti sa akin. Napaka inosente nito.

It's her. The girl who had suicide earlier. It's her! It's me! I really change. The girl in front of me was when I was still young 14 years old, so innocent, naive, while smiling yet you can see her sorrow and sadness in her eyes.

And the scene early was my memories. And the girl who commit suicide was no other than me. I watch the sorrow of my whole journey in those life. Without no one beside me.

"Bakit ka umiiyak?" tanong nito. My cheerful yet tired self asking her broken self.

Such a ridiculous sight! But without thinking I answered her question on how broken her self inside.

"I'm hurt. Pain. Broken. Why she was the one who's being love? . Why? I only want their attention, affection and their love. I want them to love me also, but.." humahagulhul ako ng iyak ng bigla nito inangat ang mukha ko gamit ang dalawa niyang kamay na nasa pisngi ko at pinunas gamit ang kanyang daliri ang mga luha kong tumutulo sa aking mga mata

" Silly girl.. Importante bang mahalin? Is it important? That love? is it really important?"

Nakatitig parin ako sa kanyang nakangiti niyang mukha pero hindi umabot ang kanyang ngiti sa pagod nitong at nawala nang kinang niyang berdeng mata.

"We can still change our fate. Without that love we  can change our fate. Let's change our fate, myself"

Pagkatapos niyang sabihin ang katagang iyon biglang lumiwanag ang buong paligid, nasilaw ako sa liwanag kaya hinarang ko ang kamay ko sa aking mga mata at bago nandilim ang aking mga paningin biglang ng blurr ang batang ako habang may ngiti sa mga labi nito but I understand what does smile means, hope that our dream will come true and her beautiful green eyes twinkling with happiness at bigla ako nawalan ng malay pero narinig ko pa ang huling sinabi nito.

".. Change our fate... "

＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿

DO NOT COPY!

Ang kwentong ito ay gawa gawa lamang at lahat ng mga lugar, tauhan,karanasan, pangyayari at pangalan ng nabanggit ay hindi totoo at kung may na kaparehas mn na karanasan na ito ay hindi sinasadya at nagkataon lamang

All rights reserved 2021©
Veniscez