Acımasız Hayat

3. Bölüm- Kaçış

Yazım hatam ve noktalama işaretlerinde hatam varsa affedin.

İyi okumalar...

Emir bana dönerek korkma hiçbir şey olmayacak dedi. Daha sonra bayıldı.

Ece: Onu vurdun. Kendi abini vurdun.

X: Çok yakında tekrar görüşeceğiz.

Hemen dışarıya çıkıp doktor çağırdım. Emir'i hemen ameliyathaneye aldılar.

Ölemez emir beni bırakmaz. Ben onu bırakmadım oda bırakmayacak. Gözyaşlarım ile birlikte ölmemesi için dua ediyordum. Yaklaşık 15 dakika sonra ameliyathanenin kapısı açıldı ve doktor çıktı.

Ece: Emir nasıl?

X: Çok zor bir ameliyattı. Zorda olsa kurşunu çıkardık.

Ece: Ne zaman kendine gelir?

X: Zamanla

Ece: Teşekkürler. Onu görebilir miyim?

X: Sadece 10 dakika.

Ece: Tamam.

Yavaş adımlarla emir'in odasına girdim. Ona öyle yatmak hiç yakışmıyordu. Yanındaki sandalyeye oturdum.

"Emir kalk hadi beni bırakma." Ses vermiyordu. Ama duyduğunu biliyordum. Gözyaşlarımı silip elini tuttum. "Seninle iyi bir şekilde tanışmadık. Ama bunu değiştirecek olanda biziz. Bundan sonra hep beraber olacağız. Her sorunu beraber atlatacağız. Benim en iyi ve tek hayat arkadaşım olacaksın. Ama bunların gerçekleşmesi için kalkman lazım. Kalk emir yalvarırım kalk."

Tam gidecekken elimdeki eli sıkılaştı.

Emir: Seni bırakmayacağımı söylemiştim.

Ece: Uyandın.

Emir: Uyandım.

Hemen yanına yaklaşıp sarıldım. Sımsıkı Sarıldım.

Emir: Eğer biraz daha sıkarsan öleceğim.

Ece: Emir ben çok korktum. Öleceksin zannettim.

Emir: Sakin ol. Bak gördüğün gibi uyandım. Ve seni hiçbir zaman bırakmayacağım.

Ece: İyi ki varsın.

Emir: İyi ki...

Ece: Emir bunu sana yapan gerçekten abin miydi?

Emir: Üvey abim.

Ece: Peki neden yapmış olabilir.

Emir: Bilmiyorum. Hiçbir zaman bizi sevmedi.

Ece: Benim de abim vardı. Ama ben 7 yaşındayken öldü.

Emir: Benimde annemler 13 yaşında evlatlık edindi.

Ece: Emir sen beni neden koruyorsun. Niye yanımdasın.

Emir: Gerçekten bilmiyorum. Öyle yapmam gerektiğini hissediyorum.

Ece: Peki pişman mısın?

Emir: Hayır.

Ece: Emir benim hiçbir zaman arkadaşım olmadı. Sadece annem babam vardı.

Emir: Nasıl yani?

Ece: Sadece annem ve babam buradayız. Diğer bütün yakınlarımız hep başka şehirlerde.

Emir: Anladım.

Ece: Artık tek başıma kaldım. Bide nedenini bilmediğim düşmanım var.

Emir: Yalnız falan değilsin.