In the name of love

Το πρώτο μας φίλι

'Οταν φτάσαμε στην εξώπορτα του σπιτιού μας την άφησα από την αγκαλιά μου την χάιδεψα στο πρόσωπο και πλησιάσαμε αρκετά κοντά ο ένας τον άλλον τότε ένιωσα μια απίστευτα υπέροχη έλξη και χωρίς να το σκεφτώ της έδωσα ενα φιλί στο στόμα. καθώς την φύλαγα έβλεπα στα μάτια τής οτι μεταξύ μας είχε δημιουργηθεί μια ξεχωριστή χημεία που κανείς από τους δύο μας δεν το περίμενε....

Alexander: My love μετά το φιλί μάς ένιωσα ότι είμαστε πιο ενωμένοι και δυνατοί από ποτέ εσύ ένιωσες το ίδιο με εμένα?

Alice: Με την περιπέτεια μας και μετά το φιλί σου εγω ένιωσα κάτι πολυ παραπάνω ένιωσα μια πολυ δυνατή έλξη...

Alexander: Ελα περνά μέσα στο σπίτι πλέον εδώ θα είσαι πολύ ασφαλής

Καθώς έμπαινα μέσα στο σπίτι και προχωράγμε ξαφνικά είδα ένα εντυπωσιακό άγαλμα μονόκερο και τότε του ειπα με ενθουσιασμό...

Alice: Αωαωαω τι υπέροχο άγαλμα είναι αυτό!..

Alexanders: Αυτό το άγαλμα ήταν δώρο της μητέρας μου όταν πέτυχα στο Κολλέγιο..

Οταν μου εξηγούσε τι σημαίνε για εκείνον το άγαλμα κατάλαβα ότι σήμαινε για εκείνον πολλά όμως και πάλι μου κυλούσε την περιέργεια να δω τι είχε μεσα ένα μαύρο βελουτέ κουτί που ηταν μέσα σε ένα γυαλί ξαφνικά ακούω....

Alexander: ΟΧΙΙ ΟΧΙΙ μην το ανοίξεις αυτό δεν πρέπει....

Καθώς το κοίταζα έντρομη έβλεπα στο βλέμμα του μια μεγάλη αγωνία και άγχος και τότε του απάντησα...

Alice : Μην αγχώνεσαι δεν είχα σκοπό να ανοίξω το κουτί

Alexander: Οχι δεν ειναι οτι δεν θέλω να το ανοίξεις απλά εδω μέσα κρύβεται κατι πολύ σημαντικό για μενα που ακόμα δεν μπορώ να σου πω...

Μετα από μια σύντομη περιήγηση στο χολ του σπιτιού φτάσαμε στο σαλόνι όμως εκεί είδα μια γυναίκα που έμοιαζε πολύ με την μητέρα μου που εδώ και 1 χρόνο πίστευα ότι ήταν εξαφανισμένη τοτε πάγωσα...

Αlexander: Alice είσαι καλά  τι έπαθες?  για τι παγώσες

Alice: Η κυρία αυτή απλά μου θύμισε την μητέρα που εδω και ένα χρόνο ειναι εξαφανίσμενη αλλα δεν ειμαι και 100% σίγουρη..

Alexander: Αυτή είναι η κυρία Jessy η οποία μας καθαρίζει το σπίτι...

Ομως ήξερα ότι δεν θα το άφηνα έτσι θα έψαχνα να βρώ την μητέρα της Alice και θα την έκανα ακόμα πιο ευτυχισμένη...

Alexander: Mrs Jessy θα μπορούσα γύρω στις 3:00 το μεσημέρι να έρθετε στο γραφείο μου? 

Jessy: Of course my boss

Καθώς καθόμουνα στον καναπέ και παρακολουθούσα την συζήτηση είχα μια μεγάλη ελπίδα ότι αυτή ηταν η μητέρα μου όμως ήρθε η ώρα να πάει στο γραφείο του Alexander...

Alexander: Κάθεστε κυρία Jessy θα ήθελα να σας κανω μια ερώτηση

Jessy: Σας ακούω κυρίες Rogers

Alexander: Γνώριζετε την κυρια Walkerman ?

Jessy: Την κυρια Walkerman δεν την γνωρίζω όμως ξέρω που βρίσκεται η μητέρα της μπορώ να την βοηθήσω όμως υπάρχει κάτι που ακόμα δεν μπορώ να σας πω...

Οταν μου είπε ότι ξέρει που βρίσκεται η μαμά της Alice τότε χάρηκα όμως την πιεζα αρκετά για να μου πει το μέρος που βρίσκεται αλλα δεν μου είπε και έτσι αποφάσισα μαζί με τον detective μου να ψάξουμε όλη την Αμερική για να την βρούμε όμως ξαφνικά μέσα απο το σαλόνι άκουγαν ένας θόρυβος σάν να κίνηγαν κάποιον τότε  χωρίς να το σκεφτώ ανοίγω την πόρτα τρέχω γρήγορα πρός το σαλόνι και βλέπω απο την χαραμάδα του τοίχου τον σοφέρ να κυνηγάει την Alice στο σαλόνι προσπαθώντας να την χτυπήσει τοτε παω απο πίσω του και του λέω....

Alexander: Αν την πειράξεις θα είναι η τελευταία σου φορά που θα είσαι εδώ για αυτό αστην ήρεμα κάτω και προχωρά προς τα έξω χωρίς πολλά πολλά...

Τότε απο τον σοφέρ ακούστηκε πάλι αυτό το περίεργο γέλιο του μαφιόζου τότε χωρίς να το σκεφτω κάλεσα τους σεκιουριτάδες μου και τον πήγαν έξω απο το σπίτι σε ενα πολυ απομακρυσμένο μέρος τότε η Alice είχε τρέξει και είχε κρυφτεί σε ενα μέρος του σπιτιού όμως κανείς δεν ήξερε που ήταν τότε την έψαχνα σε όλο το το σπίτι πήγα προς το δωμάτιο μου και δεν άνοιγε η πόρτα τότε χτυπάω την πόρτα και λέω...

Alexander: Αlice άνοιξε μου εγω είμαι ο Alexander

Η Alice δεν μου απαντούσε αλλα κατι μου έλεγε ότι ήταν εκει μέσα τοτε επέμενα περισσότερο αλλα και πάλι δεν άνοιγε τοτε συνέχιζα να ψάχνω και στο υπόλοιπο σπίτι είχα αγχωθεί παρά πολύ το μόνο που ήθελα ήταν να την βρώ και να είναι καλά αλλα κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι δεν θα την βρω ποτέ....