In the name of love

Οι εφιάλτες

Οι σκέψεις μέσα στο κεφάλι μου βούιζαν σαν άνεμος μια μου έφευγαν απο το μυαλό μια μου ξανά ερχόντουσαν όμως η σκέψη που δεν μπορούσα να ξεπεράσω ακόμα ηταν η σκέψη του βιασμού μου ερχόταν τόσο έντονα στο μυαλό εκείνη η στιγμή προσπαθούσα με καθε τρόπο να την σβήσω μεσα από το μυαλό μου όμως ου ήταν αδύνατον. Η ώρα όμως είχε περάσει και έπρεπε να πάω να ταΐσω την Miley για να την βάλω για ύπνο καθώς η κόρη μου κοιμόταν εγώ την κοίταζα και της ψιθύρισα στο αυτί....

Alice : Είσαι μικρή και αθώα ακόμα όμως ξέρω ότι καταλαβαίνεις πολλά πράγματα. Σου οφείλω μια συγνώμη.
Miley...

Τότε καθώς αποχώρησα από το δωμάτιο της Miley βλέπω τον Alexander μπροστά μου τότε χωρίς να μου πει κάτι με πήρε αγκαλιά και μου είπε...

Alexander: Δεν φταίς εσύ για τίποτα...

Τότε τον κοίταξα στα μάτια και τον ρώτησα...

Alice: Αφού άφησα να γίνει κάτι...

Alexander: Sh.. Sh.. δεν θέλω να κατηγορείς τον εαυτό σου για κάτι που δεν έφταιγες σου είπα θα είμαι δίπλα σου σε όλα και αυτό που σου συνέβει θα το περάσουμε μαζί...

Τότε το φίλησα και πήγα να κοιμηθώ καθώς κοιμόμουνα είδα ένα πάρα πολύ περίεργο όνειρο το οποίο με τρόμαξε αρκετά ξαφνικά μεσα στον ύπνο μου παρά μιλούσα και έλεγα....

Alice: Οχι μην μου κάνεις άλλο κακό ΦΥΓΕΕΕΕΕΕΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟΟΟΟ ΜΟΥΥΥΥ...

Καθώς φώναζα ο Alexander άκουσε τις φωνές μου τότε ξυπνάει και με βλέπει να γυρνάω πολύ απότομα από το κρεβάτι τότε με ρώτησε...

Alexander: Alice είσαι καλά τι έπαθες?  για τι φωνάζεις? 

Alice: Δεν ξέρω είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο....

Alexander: Ελα να σε πάρω μια αγκαλιά ένα όνειρο ηταν δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα...

'Ολη την νύχτα δεν είχα κοιμηθεί καθόλου καλά έβλεπα συνέχεια εφιάλτες την αλλη μέρα πήγα την Miley στο σχολείο και εγω πήγα στην δουλειά όμως ξαφνικά εμφανίζεται ένας περίεργος άγνωστος και μου είπε...

Αγνώστος: Mε θυμάσαι?

Alice : Ποιος είσαι και για τι να σε θυμάμαι ?

'Αγνωστος : Είμαι ο Frederick Jepherson αυτός που προσπάθησε να σου πάρει το παιδι....

Εκείνη την στιγμή πάγωσα δεν ήξερα πως να αντιδράσω τον κοίταζα παγωμένη και σοκαρισμένη αυτός όμως κατευθύνθηκε πάλι προς τα εμένα τότε του είπα....

Alice: Μην τολμήσεις και με ακουμπήσεις για τι θα καλέσω την ασφάλεια...

Frederick: Δεν θα προλάβεις να κάνεις τίποτα χαχα...

Alice: Φύγε απο το γραφείο μου ΤΩΡΑΑΑ...ΕΞΩΩΩΩ

Τότε ο μάνατζερ μου ο Alexander και οι υπόλοιποι συνεργάτες μου άκουσαν τις φωνές μας και αμέσως κατάλαβαν οτι κατι έγινε..Ομως ο Jepherson άρχιζε να με κυνηγάει γύρω γύρω από το γραφείο ξαφνικά όμως με έπιασε και μου ειπε...

Frederick: Τώρα θα σε ξαναβιάσω όπως και την πρώτη φορά....

Alice: Ετσι νομίζεις? δεν θα σε αφήσω να το κάνεις αυτό...

Τότε καθώς με είχε αγκαλιά τον έσπρωξα πάνω στην πόρτα του γραφείου και του είπα....

Alice: Δεν ξέρεις με ποια τα έχεις βάλει για αυτό ΜΕΙΝΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ...

Frederick: Τώρα θα δείς τι θα πάθεις..

Καθώς οι φωνές μας είχαν ακουστεί σε όλους τους ορόφους της εταιρίας είχαν μαζευτεί έξω απο το γραφείο μου πολύς κόσμος όπως ακουσε τις φωνές με κράτησε απο τον λαιμό άνοιξε το παράθυρο και μου είπε...

Frederick: Αν μιλήσεις θα σε σπρώξω απο το παράθυρο...

Τότε εγω φοβήθηκα πολύ όμως βρήκα και πάλι το θάρρος μου και φώναξα...

Alice: ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ...

Frederick: Μην μιλάς άλλο...

Τότε καθώς φώναζα ο Alexander μαζι με τον manager μου ανοίγουν την πόρτα και του φωνάζουν...

Alexander & Manager : ΑΦΗΣΕ ΤΗΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ

Frederick: Για τι αλλιώς τι θα πάθω?

Alice : Τουλάχιστον λυπήσου το παιδί μου...

Alexander: ΕΙΠΑ!!!  αστην κάτω τωραα..

Καθώς ο Jepherson με έβαλε μεσα στο γραφείο εγω είχα σοκαριστεί αρκετά όμως είχε αφήσει το όπλο του πανω στο γραφείο μου τοτε αρπάζω το όπλο και του λέω τρέμοντας...

Alice : Διάλεξε ή φεύγεις τώρα απο το γραφείο μου ή καλώ την ασφάλεια να έρθει να σε μαζέψει...

Frederick: ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΟΥ..

Alexander: ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΕΣ ΦΥΓΕ ΑΠΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑΕΡΘΕΙΣ ΕΔΩ ΠΟΤΕ....

Τότε ο Jepherson δεν είχε άλλη επιλογή και έτσι έφυγε. Οταν έφυγε ένιωσα μια ανακούφιση που πήρα το θάρρος και του μίλησα όμως το σοκ ηταν αρκετά μεγάλο...