Hayatına onlarca hayat değip geçiyor ama sen birini saklayıp büyütüyorsun. Onu düşünmediğine ikna etmişken kendini, ilk boşlukta kalbin gidip ona sarılıyor. Bir anda kendini eski fotoğraflara, mesajlara dalmış düşünürken buluyorsun. Tekrarı olmadığını bile bile, yaranın kapanmasına meydan vermeden devam ediyorsun pas tutmuş zihnini onunla kirletmeye.
Ne var ki, bir zaman sonra anlıyorsun hayatına bir yön verip geçmişi tozlu raflara hapsetmen gerektiğini.
Zor olacak, orası malûm. Ama seni çoktan bir köşeye savurmuş birinin kalbinin varlığından bile şüphe duymaz mısın? Duyguları kör, sağır, dilsiz birini nasıl halâ kendine dert edersin? Aşk bu ya, etmiştim işte...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ben Aslında...
RomansaHüznün kollarından sıyrılıp geldim. Neşenin fazlasına hep karşıydım, aşkın saf yönünü ararken onu buldum, kalbimde büyüttüm. Hayallerim şimdi kanatlandı, ruhumun nefes alışlarını ilk kez duyuyorum belki. İyi ki buldum seni!
