En hij zei: 'de operatie is mislukt.'
Mijn eerste vraag was meteen, is ze nu dood? Maar de dokter zei dat het misschien nog goed zou komen maar de kans is klein. De gedachte dat ik mijn zusje misschien wel nooit meer zal zien. Ik kon er niet tegen, en begon te huilen. Nadat ik klaar was met huilen belde ik mijn ouders. Ze waren ook helemaal over stuur.
Nadat we mijn ouders hebben gebelt gingen we maar weer naar het appartement, want we mochten niet naar nicky. Ik begon weer te huilen, en werd een beetje boos vanwege de dokter die had gezecht dat de operatie ging lukken.Fleur heeft geprobeerd me te troosten maar het lukte niet. Ik ben te verdrietig.
In het appartement aangekomen was het ondertussen alweer 1 uur 's nachts, dus gingen we maar snel weer slapen. Het was al een paar uur later maar ik sliep nogsteeds niet, ik was te verdrietig over nicky, en ik was bang dat ik haar nooit meer levend zal zien.
Ik zag dat fleur al wel een tijdje lag te slapen. Zou fleur hier niet over inzitten? Zouden mijn ouders wel kunnen slapen? Zou ik de enige zijn die hier zoveel moeite mee heeft? Deze vragen spoken door mijn hoofd. Ik kan nergens anders meer aan denken, dan aan deze vragen maar vooral aan nicky.
JE LEEST
zusje
Fiksi Remajade hele familie woont in nederland, behalve je zusje die woont in engeland. op een dag gaat het mis het zusje word naar het ziekenhuis gebracht. maar hoe gat het verder??
