The bucket list

Ja Moeder, Ja Vader.

‘’Ben je heel serieus?’’ vraagt Lotte

 ‘’Ja ik snap ook niet waarom ze het niet goed vonden.., maar ja.’’ Antwoord ik. We lopen terug van school naar huis, door het dicht begroeide bos heen. De lente zon schijnt volop en ik geloof dat het een graadje of 16 is. Er waait een lekker briesje zo nu en dan en de fluitende vogels maken 5 kilometer wandelen ineens een stuk minder erg. Het is al bij al nog steeds 5 kilometer.

 ‘’Ik zou het er gewoon vandaag nog een keer over hebben. Gister waren ze moe en het was al laat dus misschien dat ze het vandaag wat minder erg vinden.’’ Zegt Lotte. Ik schud onmiddellijk mijn hoofd.

 ‘’Ik denk niet dat ze het goed gaan vinden lot’’

‘’Oh nee?’’

 ‘’Nope.’’

 ‘’Misschien moet je gewoon een keertje tegenspreken.’’

 ‘’Nee! Dat ga ik dus echt niet doen. Ik behandel mijn ouders met respect.’’

 ‘’Er is toch niks mis met zeggen hoe jij je voelt?’’ vraagt Lotte

 ‘’Nee, dat klopt.’’ Antwoord ik.

 De rit verloopt verder in stilte, maar het is geen ongemakkelijke stilte. Het is een fijne stilte die er best wel mag zijn. Lotte heeft muziek op staan en het klinkt best wel vrolijk. Volgens mij is het The Script. Niet dat ik weet hoe ze klinken maar de laatste tijd heeft ze het alleen maar over The Script dus waarschijnlijk is dat wel hun muziek. Het liedje past precies bij mijn stemming nu, en misschien als mijn leven een film was hadden ze dit liedje bij de wandeling op de achtergrond gezet.

 ‘’Ik moet hier eraf.’’ Lotte verbreekt de stilte.

 ‘’Is goed, ik zie je morgen wel weer.’’ Zeg ik en loop verder. Thuis aangekomen is het stil. Waarschijnlijk zijn ze boodschappen gaan doen. Ik pak mijn iPhone erbij en druk hem aan met het bovenste knopje. Ik zie dat ik een berichtje heb van Lotte.

 Niet vergeten vanavond he!

 Oh ja! Vanavond had Lotte een verrassing voor me. Ik vraag me af wat het is. Het zal vast wel leuk zijn. Ik loop door naar de keuken en open de koelkast.

 Ik schenk voor mezelf een glas Jus D’orange in. Dan loop ik naar de woonkamer en pak een boek uit de boekenkast die ik ook voor mijn verjaardag heb gekregen van mijn tante.

 ‘The hunger games’ leest de titel. Heel veel mensen hebben het over deze film gehad en hoe graag ik hem ook wilde zien in de bioscoop, het mocht niet. Dus toen ik erachter kwam dat er boeken waren sprong ik letterlijk een gat in de lucht. De boeken mag ik gelukkig wel van mijn ouders. Ik ga op de bank zitten en begin met lezen.

 ---

 ‘’Hey Charlotte ben je al thuis.’’ Vraagt iemand opeens. Ik kijk op van mijn boek en zie dat mijn ouders thuis zijn. Ik knik ja en pak een boekenlegger. De tijd lijkt wel voorbij te vliegen als ik lees. Het boek is heel erg boeiend en van het verhaal kan ik zeggen dat het heel erg fascinerend is. Het is een prachtig boek en ik kan me helemaal inleven in de personages. Ik zou het verschrikkelijk vinden als ik in zo’n arena zou moeten vechten voor mijn eigen leven.

 ‘’Wat vind je van het boek?’’ vraagt mijn vader die naast me komt zitten.

 ‘’Heel erg fascinerend! Maar het is vooral spannend.’’ Zeg ik

 ‘’ik ben blij dat je het leuk vind’’ zegt hij dan

 ‘’Wil je niet weten waar het boek over gaat?’’