Candy ℘ Jikook

24 ℘ Brooklyn Baby

꧁They say I'm too young to love you꧂
•••

Bugün okula her zamankinden erken gelmiştim. Jungkookʼun dolabına şekerlerimden koymayalı uzun zaman geçmişti ve artık eski düzenimi ele alma vakti gelmişti.

"Dostum, hâlâ bu adamın peşinden mi koşuyorsun?"

Artık alışkanlık hâline getirdiğim kilidi açmış şekerleri koyarken, oldukça yakın arkadaşım olan Hoseokʼun sesini işitmiştim.

Lânet, ona hiçbir şeyi anlamamıştım.

"Artık tek başıma koşmuyorum, Hoseok."

Dolabın kapağını kapatıp bakışlarımı yan bir şekilde okul dolabına yaslı olan bedene çevirdiğimde, şaşkın ifadesine sırıtmadan edememiştim. Şaşırmıştı çünkü ona göre bir şeker sevgi kazanmak için yeterli değildi ama ben bunu başarmıştım.

Yapamayacağımı söylemişti ama ben Jeon Jungkookʼu avucumun içine almıştım.

"Bana ne zaman anlatmayı düşünüyordun? Siktir, bakirliğini kaybetmedin değil mi?"

Sesini yükselterek sorduğu sorunun ardından patavatsızlığının verdiği korku yüzünden etrafı kolaçan etmiş, kimsenin olmadığını görünce derin bir nefes vermiştim.

Kimsenin bizi görmemiş, ya da duymamış olması Hoseokʼun omzuna sert bir şekilde geçirmeme engel olamamıştı.

"Saçmalama, Hoseok. O da beni seviyor evet ama henüz bir şey yaşamadık. Aramızdaki bu duruma ad bile koymadık."

Hoseokʼun bıkkın bir şekilde nefes verişini gördüğümde, ona daha açık olmam gerektiğini anlamıştım. Şu an kafasının içinde tonlarca şey kurduğunu bakışlarından dâhi anlayabiliyordum.

Benim arkadaşım manyağın tekiydi. Bu konularda kızları aşıyordu. O tam anlamıyla psikopattı.

"Bak sana anlatacağım ama şimdi olmaz tamam mı? Jungkookʼun gelmesine az kaldı. Bugün işimi hâlletmeden yanına gelemem."

Odaklanmam gereken tek şey Jungkook ve Jungkook ile olacak mutluluğumdu.

Onu herkesin içinde öpecek olmanın yaşattığı stresi üzerimden atamıyordum. Okuldakiler beni hiçbir zaman sevmemişti. Onlar tarafından hiçbir zaman kabullenilmemiştim ama Jungkook öyle değildi. Chanyeolʼun çıkarttığı dedikoduya rağmen namını korumuştu.

Onu öpmeyi çok istiyordum ama insanların lânet düşüncelerini takmadan edemiyordum.

"Dediğin gibi olsun ama şu gergin hâlinden çıkmadığın sürece seni yalnız bırakamam. Şuna bir son ver."

Ona bir şey anlatmama gerek yotku. Hoseok böyleydi işte. Bir bakışımdan hissettiklerimi anlayabilirdi, aynı şu anda olduğu gibi.

"Nasıl gergin olmayayım? Herkesin içinde Jungkookʼu öpeceğim."

Siktir, bunu dememem gerekiyordu.

Hoseokʼun tiz sesli çığlığı ona neden dememem gerektiğinin en büyük kanıtıydı. Bu adam tepkilerini sınırlandıramıyordu.

"Jimin götünü vermediğini öğrendim diye atağa mı geçiyorsun yoksa? Bak hiç sorun değil ben seni hep bakir bildim böyle yaşayabilirim."

Gerçekten sorunlunun tekiydi. En yakın arkadaşım olabilirdi ama bu onun sorunlu olduğu gerçeğini değiştirmiyordu.

Çatık kaşlarım ve sinirli bakışlarımla ona kızmak için atağa geçecekken, kulağıma ilişen kahkaha susmama neden olmuştu.

Dolaba yaslı olan bedenimi geriye doğru çevirdiğimde, aynı benim gibi dolaba yaslı olan bedene bakakalmıştım.

Luhan, yine her yerin içinden çıkıyordu.

"Ben sana Jungkookʼtan uzak dur diyorum, sen götünü vermek için hazırlanıyorsun öyle mi? Sürtük olduğunu biliyordum ama bu kadar sabırsız olacağını düşünmemiştim."

Yüzüm resmen yanmaya başlamıştı ama bu kesinlikle utançtan değildi, tamamen sinirimin verdiği yan etkiydi.

Tırnaklarımı avcumun içine bastırıp elimi sımsıkı yumruk yapmıştım. Sıkı yumruğumu karşımda yarım ağız gülen Luhanʼa geçirmemek için kendimi o kadar zor tutuyordum ki Hoseok tarafından fark edilmiştim.

"Sakin ol, Jimin. Luhan hiçbir sapa balta olamadığı için senin istediğin her şeyi elde ediyor olabilmeni kaldıramıyor. Kuyruk acısı olanlara ne yapılacağını biliyoruz."

Hoseok ile okuldan birisi bana ne zaman laf etse, bunun kıskançlık eseri olduğunu düşünür ve onlarla alay etmek için en samimi gülüşümüzü sunardık. Onların mutluluğumuz altında ezilmesini isterdik. Çünkü bir insanı yıkacak en güçlü şey saf sevgidir. Mutlu ettiği gibi paramparça edecek tek şey oʼdur.

Samimi gülüşümü karşımdaki bedene sunduğumda, yurmuğum gevşemeye başlamıştı. Hoseokʼun yanımdaki varlığına bir kez daha şükretmiştim. O olmasa kafayı yerdim, bu kesinlikle yaşanırdı.

Luhan bizim gülüşümüze karşılık olarak yüzündeki yarım gülüşü silmişti. Kudurmaya başlıyordu, bunu o iğrenç ağzını açmadan anlamıştım.

Sinirli bir şekilde üzerime yürümeye başladığında, kollarını sıvamaya başlamasından sadece konuşmayacak olduğunu anlamak zor değildi.

"Bana bak sürtük, eğer Jungkookʼtan uzak durmazsan-"

Luhan önümden sert bir şekilde çekildiğinde, Luhanʼın arkasındaki bedene gözlerimi dikmiştim.

Jungkookʼum gelmişti.

Beni bu pisliğin içersinden çıkarmaya gelmişti.

"Ne yaparsın?"

Jungkook, Luhanʼı kollarından tutmuş sert bir şekilde sarsıyordu. Luhanʼın korktuğu apaçık belliydi. Bana diklendiği gibi ona diklenemiyordu çünkü cüsse farkı bariz bir şekilde Luhanʼı namağlup kılıyordu.

"Seni ilgilendirmez!"

Luhan cırlarcasına bağırdığında yüzümü ekşitmeden yapamamıştım. Her şeyiyle gözüme batmayı nasıl başarıyordu bu herif?

Jungkookʼun sert tutuşundan kurtulmaya çalışan Luhan, yaptığı sert çıkış yüzünden daha da dibe batmıştı ve artık durmamam gerektiğini anlamıştım çünkü Jungkook durmak yerine daha da ileriye gidiyor ve Luhanʼın canını yakabileceğinden daha fazla yakıyordu. Daha fazla izleyemezdim.

"Jungkook, tamam hadi bırak onu."

Ellerimi Luhanʼın kollarını kavrayan iri ellere yerleştirdiğimde, bunun hiçbir etki yaratmadığını anlamak zor olmamıştı. Jungkook hedefe kitlenmiş bir durumdaydı ama ben bunu bozmasını elbet bilirdim.

"Jungkook."

Yüksek sesli bağırışım ardından Jungkookʼun bakışları bana döndüğünde, onun afallamış hâlinden yararlanarak Luhanʼa dönük olan göğsüne ellerimi yerleştirmiş ardından sert bir şekilde çekmiştim.

Jungkookʼun yapılı vücudu göğsüme çarptığında, hiç düşünmeden ince dudaklara asılmıştım.

°°°
Umarım bölüm hoşunuza gitmiştir canlarım.

Görmek istediğiniz şeyleri yazın, ficin akışını bozmayacak şeyler ise yapmaya çalışacağım.

Yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen, son zamanlarda çok az ve bu hevesimi kırıyor.

Sizleri seviyorum.

-Bella