Gehenna

Chapter 9

Amarra's Point of View.

"Amarra." napalingon ako sa pagtawag ni Andrei sa akin.

"Oh, Andrei. Nasaan sila?"

"Ako ang nandito pero hinahanap mo sila." sagot nito sa'kin. Natawa nalang tuloy ako sa inasta niya.

"Andrei?"

"Hmm?"

"I'm scared."

"Saan?"

"Natatakot akong may masaktan ni-isa sa sainyo. Hindi ko alam kung paano kayo maprotektahan. Lalo ka na. Alam mo namang ayaw kong makita na nasasaktan ka o nahihirapan ka."

"Dahil?"

"Dahil mahalaga ka sa'kin."

"Anong gagawin mo kapag sabihin ko sa'yong.. ikaw ang dahilan kung bakit ako nasasaktan at nahihirapan ngayon?" hindi ko inaasahang ganun ang isasagot niya sa'kin. Nagulat ako at hindi ko alam ang isasagot.

"A-andrei--"

"I miss you Amarra. I miss protecting you. I miss the way you call my name when you're scared. I miss the way you hug me when you need comfort. I miss everything in you. On us. I miss the way we talk. I miss your attention. How can we go back on those things that we used to be?"

"Andrei.. h-hindi naman ako nawala ah? Andito parin naman ako. Hindi naman ako nalayo sa inyo para magsalita ka ng ganiyan. We can be together like before."

"Maraming nagbago at hindi na iyon ganun kadali."

"I don't understand you. Ako ba talaga ang nagbago o ikaw?"

"Kung yun ang nakikita mo, baka nga. Baka nga ako ang nagbago at hindi ikaw."

"A-andrei naman. A-anong mali? A-anong nagawa ko? Ako parin naman ito ah?"

"Walang mali. You're perfect. You're perfectly imperfect. And I really love those imperfections of yours." sagot nito sa'kin at hinawi ang buhok kong hinahangin sa mukha ko at isinabit iyon sa tainga ko.

"I don't want to lose you also." sabi niya habang nakatingin kami sa mata ng isa't-isa. I can see his sincerity there. "Please, bumalik na tayo sa dati." dagdag pa niya at hinawakan ang magkabilang pisngi ko.

"Andrei.. you don't have to please me. Ako pa rin naman ang Amarra na nakilala mo. Walang nagbago sa akin. I promise." sagot ko sakanya at nakita kong sumilay ang mga ngiti niya. Ngunit nagulat na lang ako nang bigla niyang sunggaban ang labi ko at hinalikan ako. Hindi kaagad ako nakagalaw at natuod sa kinauupuan ko dahil sa gulat. Maya-maya pa ay naramdaman ko ang dahan-dahang paggalaw ng labi niya sa labi ko at doon lang ako natauhan at naitulak ko siya.

"A-amarra.."

"Bakit mo ginawa yun?" tanong ko habang nakawak ang kamay sa mga labi ko.

"Because I love you."

"Andrei." naguguluhan pa rin ako. Hindi lang sakanya kundi pati na rin sa sarili ko. Dahil buong buhay ko ay iyong mga sinabi niya kanina ang matagal ko nang hinihintay na sabihin niya sa akin. Matagal na akong naghihintay na malamang pareho kami ng nararamdaman ni Andrei. Pero bakit? Pero bakit hindi ako nakaramdam ng kahit kaunting tuwa. Wala akong ibang maramdaman kundi ang panghihinayang. Panghihinayang na bakit umamin siya sa'kin. Hindi niya ba iniisip na baka maapektuhan ang pagkakaibigan namin?

"W-we're bestfriends.."

"I know. I'm sorry for falling in love with you. I'm sorry for falling in love, with my bestfriend."

"I.. I'm sorry."

"I know it's him."

"What?"