abyss, minsung ✔

on yedi aralık

neden sana yazıyorum?

normalde insanlar bilirler: kime, nereye, neden mektup yazdıklarını. benimse mektuplarımın gidecek bir yeri yok, bu dünyada kimsem yok.

gittin ama ölmedin, biliyor musun?

insan, bu dünyada onu hatırlayan hiç kimse kalmadığında ölür. birazdan çocukça bir intikam alacağım senden. dünyanın kalanını yok sayarak; benim dünyamın senden ibaret olduğu gibi, senin de dünyanın benden ibaret olduğunu sanarak -ya da bu, ömrüm boyu yakama yapışan umuttur belki- seni öldüreceğim.

bu dünyanın en uzun intihar mektubu olacak, ama kimse okumayacak. çünkü ben bu mektubun küllerini denize dökeceğim. hayatım boyunca yakama yapışan umudumun da sönüp gidişini göstermiyor mu bu?

eğer bir umudum olsaydı onu cam bir şişeye koyardım, papatyalarla beraber. her kim açarsa açsın, ilk önce ölen papatyaların kokusunu çekerdi içine, ölü papatyalar güzel kokar. ama öyle olmayacak. çünkü bu mektup sana, ölen papatya benim.

önerim; papatya çayı için. bence rezeneyle karıştırınca daha güzel oluyor.