Tam 10 adet 1. bölüm yazmanın ardından..Kızımızın ağzından yazılacak hikaye, ilk bölüm sadece böyle. İyi okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Burada Biri Var! | 1
Sarper Arslan'ın Ağzından| İZMİR
"...Bu resmi inceleyin ki bir gün yolunuz Afrika'ya, çöle düşerse orayı tanıyabilesiniz. Yolculuğunuzda bu noktaya gelince n'olur acele etmeyin. Bir süre yıldızın tam altında bekleyin. Karşınıza bir çocuk çıkıyorsa, gülüyorsa, altın saçları varsa, sorulara cevap vermiyorsa, biliniz ki odur. O zaman n'olur yüreğime su serpin. Haber salın, geri döndüğünü bildirin bana." (Küçük Prens)
Havasız kalan ciğerlerini derin bir solukla doldururken bir gülümsemenin takıldığını hissettim ince olduğunu düşündüğüm dudaklarına. Bu kitabı her bitirişinde, yorulan dilini ve kuruyan ağzını nemletmek için, önceden yanında bulundurduğu suyu içer, bende onun yudum seslerini dinlerken içimdeki burukluğu örtmeye çalışırdım. Aynı kitabı defalarca kez okuduğu doğruydu; defalarca kez dinlediğim ve bundan sıkılmadığımız da bir gerçekti. Küçük Prens'in devamının olmayışını kabullenmiştim, zira bazen deli gibi devamı yok diye üzülüyordum. Beni mutlu eden bir hikayeydi; bir o kadar da mutsuz ediyordu son buluşu. Ama her şeyin bir sonu vardı ve kabullenmek en doğru yoldu.
Bir an kafamın içindeki ses düşüncelerimi bastırıp merakla beni uyardı: Karşımdaki yaşlı bayanın sesi soluğu kesilmiş, sanki orada yokmuş gibi durduğunu farkettim. Orada olmadığından şüphe ettim ama hemen geçti, çünkü kasvetli düşünceleri bedenime çarpar gibi yayılıyordu salona. Onun varlığını basbas bağırıyorlardı.
Rahatımı bulmak adını koltukta duruşumu dikleştirdim; yayvanca oturmak belimi ağrıtmıştı. Her ne kadar görüntünün değişmeyeceğinden emin olsam da, göz kapaklarımı araladım. Yüzümde gezen bir çift göz hissediyordum. Şuan kitap hakkında, belki de önceden aynı şeyleri söylemiş olsakta yorum yapıyor olmalıydık. Fakat yaşlı bayan susuyordu. İçten içe tedirgin olmuştum, sormaya da çekiniyordum açıkcası. Ama o benim en yakın dostumdu, sormam gerekir diye düşünerek, açtım ağzımı bir miktar çekinsemde. "Oya anne?" Rahat olması için şakaya vurdum: "Yine hangi sokak kedisine üzülüyorsun, yoksa sokak köpeğimi?" Gırtlağından soğuk bir kıkırtı yükseldi. "..peki bir sokak çocuğu?"
Onun üzüldüğü şeyler bu kadardı.
Bir şeyler söylemeye devam etmek istedim ama suskunluğu beni geri itiyordu. Öne doğru eğilip dizini buldum. Avucumun arasındaki sert dizi kımıldamadan duruyordu. Hali beni yavaşça korkuturken nihayetinde konuşmak için nefes aldığında rahatladım.
"Kızım.." Kitabı okurken ki neşeli sesi, yerini üzüntü akan yorgunluğa bırakmıştı. "..dul bir adamla evlenecek."
Elimi kendime çekip ardıma yaslandım. Konuştuğu için rahatlasam da bu çok uzun sürmedi. "Evlensin istemiyor musun?"
