Ishte nje 17vjecare e zakonshme,vente nje jete normale si shumica e moshatareve te saj. Ela,nje humane e cila nuk ja kishte idene per ekzistencen e te pavdekshmeve qe silleshin naten per te kapur gjahun e tyre. Nuk ja kishte idene se mes tyre mund te ishte dikush qe adhuronte gjakun.
Del nga shtepia per te shkuar ne shkolle. Nuk ishte ndonje fanse e madhe e saj,edhe rrugen e merte lente lente. Oren e pare kishte fizike e shpresonte qe zysha e lendes te mungonte ose te behej vone e te hynte nga fundi i ores.
Teksa ecte sheh asfaltin e lagur na shiu i mbremshem. Floket e saj te verdha valviteshin nga era qe frynte e syte e saj te cilet ndryshonin ngjyre si tu donte qejfi po bertisnin duke thene "DUA GJUM TA HAJ DREQI SE NA LODHET ME KETE SHKOLLEN IDJOTE"
Shfryn e lodhur dhe here pas here perplaste kembet ne pellgjet e vogla me uje. Shpirti i femijes nuk ishte larguar kurre prej saj,here pas here fshihej per te dale ana e saj e forte dhe e eger. Mendonin se ishte e ashper,e vertete Ela eshte nje bombe atomike e cila pritet per te shperthyer ama nese sheh thelle brenda saj kupton qe eshte nje vajze e qeshur me mendje djallzore,nje djallushe ama dikush me zemer e shpirt te paster e me shume vlera. Nje nevrike e papare e cila kujdeset shume per ato qe do,me shpirt femije e mendje te rrituri.
Duke ecur i kujtohej momenti kur para disa kohesh i kishte thyer hunden nje vajze...
* * *
Ndodhej perballe asaj ndertese gjigande
"Obobono sdua te futeeem. E urrej"-bertiste mendja e saj teksa shihte shkollen.
"Duhet te shkosh madje i ke premtuar dhe mamit qe do mesosh shume"-fliste ndergjegjja e saj e cila e acaronte shume ate.
Futet ne oborr me kemben e djathte e me pas dutet ne klase. Ate mengjes nuk kishte nerva per askend. Ulet tek banka e saj dhe kthen koken nga dritarja.
Ishte perhumbur dhe nuk e kishte kuptuar qe ora e mesimit kishte nisur dhe ishte ne perfundim. Vemendjen ja terheq zilja qe simbolizonte mbarimim e ores se pare.
Oren tjeter kishte arte. Ishte drase ne ate lende. Nese i thonin te vizatonte nje vize te drejte ajo do e bente shtrember. Lenden ja jepte nje zyshe plake. Shpresonte shume te mungonte. Po bisedonte ne banke me disa vajza nga klasa.
Pas pese minutash zilja bie perseri per fillimin e ores. Po prisnin te fillonte mesimi ama asgje. Nxenesit po benin zhurme e budallalleqe me njeri tjetrin e ela here pas here qeshte me to.
Ne klase hyn nje mashkull i pashem. Syte e zinj sterr, biond me nje buzeqeshje djallezore ne fytyre. I veshur me nje xhaket lekure, me nje buze blu te erret dhe xhinse nuk dukej aspak si nje person me aq autoritet sa ata prisnin. Zhurma u rrallua dhe vajzat flisnin per bukurin e tij ndesa djemt e shikonin me inat.
-Meqe zhurma mbaroj le te fillojme-tha autoritar.
"Me falni por ku eshte zysha jone?"-foli ela duke e pare me vemendje bjondin perpara saj
"Pse ste pelqej une ty?!"-tha duke buzeqeshur me cep te buzes e me nje ze flirtues
"Jo sme pelqen. Dhe mos mu pergjigj mua me pyetje."-tha ela duke e pare shtrember
"Une jam profesori juaj i ri. Mesuesja juaj doli ne pension. Pra...quhem Klaus,dhe shpresoj tja kalojme mire. Vecanerisht me ju bjondine nevrike"-tha duke i shkelur syrin.
"Acarues"-tha me ze te ulet duke kthyer perseri shikimin nga dritarja.
*
*
*
Trembet teksa degjon perplasjen e nje libri mbi banken e saj. Ngrys vetullat dhe ngre koken me shpejtesi lart. Ndeshet me syte e tij te zinj te cilet e shihnin serioz.
"Cfare dreqin..??!!"-tha me shpejtesi ajo
"Ku ishe me mendje zonjusha Evans?"-tha klausi duke mare perseri librin ne dore?
"Jashte? Ose me sakte kudo tjeter pervec kesja lende dhe teje"-tha duke i buzeqeshur si engjell
"Ti e di qe jam mesuesi jot apo jo? Nuk mund te me drejtohesh ne kete menyre"-tha duke pare me vemendje qafen e saj e duke lepire buzet. Teksa shohte ato adoleshente aq energjik te cileve u vlonte gjaku. Mezi priste ti provonte te gjithe nje e nga nje. Thjesht i duhej te permbushte dhe misonin qe i ishte caktuar....#VAZHDON...
Hiii
Kur mendoj sesa me urrente ela ne fillim se si me duket😂.
Eh nejse. Kjo ishte pjesa per sot. Jepni mendimin tuaj
