Evi

•3•

Evi is nog net honderd meter van de auto af als ze haar mobiel in haar zak voelt trillen, ze ziet op haar scherm dat het haar moeder is, ze stopt en ze neemt op:

"Hoi mam."

"Hoi schat, hoe is het daar?"

"Mwa, niets bijzonders. Wanneer kom je eigenlijk thuis? Ik mis je wel een beetje."

"Nou. Ehh... Weet je wat, ik kom vanavond thuis eten en dan blijf ik totdat je gaat slapen, okay?"
"Maar dan moet ik daarna wel weer snel naar het ziekenhuis voor opa, want ik weet niet zo goed hoe lang hij het nog volhoud..."

"Okay. Hoelaat ben je er dan vanavond?"

"Ehh, het is nu half vijf..., dus ik ben er dan denk ik rond zes uur. Ik neem wel wat te eten mee."

"Okay, ik zie je dan! I love you."

" I love you too schat. Doei."

"Doei mam."

Evi hangt op en ze haalt diep adem, wat had ze geluk dat haar moeder niet iets later had gebeld. Dan had ze zich waarschijnlijk rot geschrokken, omdat ze net langs de zwarte auto zou rijden. Ze haalde nog een keer adem om op haar fiets te stappen, maar toen ze naar de zwarte auto wilde kijken, was die weg.

Evi bleef nog even naast haar fiets staan, starend naar waar de auto had gestaan en waar ze de man heen had zien gaan.

"Maar wacht eens" zei Evi zacht tegen zichzelf. "Als die man daar heen kan, kan ik dat ook." Ze twijfelde niet en fietste dat laatste stukje naar de struiken. Toen ze er was zette ze haar fiets tegen een lantaarnpaal langs de weg en ging kijken naar een ingang,  als die er zou zijn.

En ja, daar was een smalle doorgang. Evi keek nog even om zich heen, haar hart bonkte. Maar ze ging er doorheen.