Evi

•2•

Evi zit alleen in de klas en kijkt uit het raam. Ze denkt aan haar opa en haar moeder die nu waarschijnlijk aan zijn bed zit, aan hoe ze haar vader gisterenavond hoorde snikken. Eigenlijk wil ze zelf ook verdrietig zijn en huilen, heel hard huilen... maar bij wie... en hoe moet ze dat uitleggen... haar vader is altijd werken en...

"Stop!" zegt ze tegen zichzelf, "hou je sterk!" "niet huilen!" Ze probeerd ergens anders aan te denken, dat lukt. Evi denkt aan wat ze gisteren zag op de fiets, het was toch wel raar. Misschien heeft ze het zich helemaal niet verbeeld, maar wie zou het kunnen zijn? En waarom zou je de struiken in vluchten? Evi besluit om vanmiddag even te kijken wat daar is, ze is toch wel erg nieuwsgierig.

"Evi..., Evi!" roept haar (veel te strenge én saaie) wiskundeleraar. Evi kijkt verschrikt op: "Wat?, ehh, ohh... sorry wat zei u meneer?"

Haar leraar kijkt haar bijna verontwaardigt aan: "Het antwoord van deze som? Blijkbaar is dit allemaal veel te makkelijk voor jou, aangezien je uit het raam zat te staren!?"

"Ehh... ik, ehh... ik weet niet..." begint Evi, maar verder komt ze niet.

"Ga je maar melden!" roept haar leraar terwijl hij naar de deur wijst.

Evi liep nog zonder iets te zeggen de klas uit. Nadat ze zich had gemeld ging ze naar huis, wiskunde was toch haar laatste uur. Toen ze bijna thuis was bedacht ze zich dat ze nog even wilde kijken op de plek waar ze gister iemand de struiken in zag vluchten. Ze keerde om en ging er naar toe.

Toen ze er bijna was, en voor het rode stoplicht stond, zag Evi dat op precies die plek waar ze die man gister zag nu een zwarte auto stond. Ze werd nu wel een beetje zenuwachtig, wat als iemand haar zag..., of dat degene in de auto haar meeneemt..., maar wie zegt dat diegene gevaarlijk is... en misschien...

Als het stoplicht op groen gaat besluit ze er toch maar voorzichtig langs te rijden en zo onopvallend mogelijk naar binnen te kijken, ze is niet voor niets dat hele stuk hierheen gefietst.