i doing your picture every day.﹕sejeong+byeong gyu ✓

'seven

Sejeong elindeki tabloyu Byeonggyu'ya uzattı.

"Bana çok benziyor."

Ne diyeceğini bilemedi Byeonggyu. Sessiz kalıp Sejeong'un elindeki tabloyu yerine koymasını izledi.

Sejeong, gülümseyip kapıya doğru ilerlerken Byeonggyu'nun titreyen sesini duydu.

"Baş dönmelerin hep bu kadar şiddetli mi?"

Sejeong yavaşça arkasını döndü.

"Pek sayılmaz."

"Neden bu seferkiler şiddetliydi?"

"Bilmiyorum."

"Neleri hatırlayabildin?"

Sejeong karşısındaki oğlanın sakin ama bir o kadar da telaşlı olan sorusuyla şaşırmıştı.

Biliyor muydu? Kendisini tanıyor muydu?
Sahiden, bu seferkiler niye böyle şiddetliydi?

Byeonggyu'nun odasına tekrar gelmişlerdi. Konuşmaları gereken bir konu olduğunu biliyorlardı, ama bu konunun ne olduğunu bilmiyorlardı.

"Başıma gelenleri biliyor musunuz? Beni tanıyor muydunuz, kazadan önce?" diyerek sessizliği ilk bozan Sejeong oldu.

"Sen, diyebilirsin."

"O kadar mı yakındık?"

Byeonggyu hafifçe kafasını salladı. Artık saklamanın bir anlamı kalmamıştı.

Genç oğlan, aralarındaki ilişkiyi ve kazayı, genç kız ise bu zamana kadar yaşadığı zorlukları ve hatırlayabildiği şeyleri anlattı.

İkisinin de boğazındaki yumruk hiçbir şekilde geçmiyordu. Sejeong göz yaşlarını tutmakta Byeonggyu kadar başarılı da değildi.

Konuşmaları bitince Sejeong bazı şeyleri anımsayabildiği, sevgilisini bulabildiği, aklında bazı soruların cevaplarını bulabildiği için mutluydu.

Yavaşça ağlamaya devam ederken kafasını Byeonggyu'ya çevirip gülümsedi.

Byeonggyu rahatlamıştı. Hiçbir şeyi kaybetmemişti, her şey şimdi başlıyordu.

Sejeong da ondan farklı değildi. Hayatı bir çok yönden düzene girecekti.

İki genç, 2 yılın verdiği acı ve ayrılık üzüntüsüyle birbirlerine sıkıca sarıldılar.