BİZİM HİKAYEMİZ

İLK SOHBETİMİZ :)

Gece yarısını geçmişti saat.Bu saatlerde hastanede kimseler olmaz.Deniz bu boş hastane koridorlarıda zaman geçirmek için geziniyodu.Son günler de hep yaptığı gibi...

Yoğun bakımın önüne gelince bi şey onu içeriye çekti sanki.Üç hasta vardı içeride.Yağmur'a kaydı gözleri.Yine aynı pozisyondaydı.Gülümseyen bir suratla,hareketsizce yatıyodu.ve yalnızdı...Tıpkı kendi yalnızlığını gördü bu güzel kızda.Şimdi o, bekleyeni olmayan bu hayata geri dönebilmek için çırpınıyodu.Aslında Deniz'in de yapmaya çalıştığı şeye çok benziyodu.

Usulca yanın kadar gitti.Yanı başındaki koltuğa oturdu.Sonra kendi bile farkına varmadan konuşmaya başladı Yağmur la.

-Merhaba yalnızlığını hissettiğim güzel kız.Ben,Deniz.Sende kolyenden öğrendiğim kadarıyla Yağmur olmalısın.Ahhh...Deli olmalıyım.Cevap veremeyeceğini bile bile senin konuşuyorum ,durmuş bide soru soruyorum.Aslında uyuman işime yaradı,yabancı biriyle konuşmam gerekiyodu.O yabancı bi psikolog olabilirdi biliyorum ama hiççç zamanım yok.Uyuyo olmasan dinlemezdin beni büyük ihtimalle.Ahh... ilk defa bir hastam uyanmasın istiyorum.

Aslında seni seçmemin sebeblerinden biri de Selin'e senin yüzünden veda edememem.Belki böylesi daha iyiydi.Yıllardır süren aşkımın esaretinden senin sayende kurtuldum.Tamam tabiki tamamen unutmadım,unutamam da ama artık daha iyiyim.Belki o gün gidebilseydim daha kötü olacaktım.Bu kadar benden bahsetmek yeter.Bakalım sen kimmişsin.

Deniz oturduğu yerden kalıp Yağmur'un ayak ucunda duran dosyayı aldı eline.

-Yağmur Soykan.22 yaşında.Muhtemelen üniversite okuyosundur.Röntgen ve filmlerinden seni tanıyamayacağıma göre uyanmanı beklemek zorundayım.

Tam o sırada bi anons duyuldu.Acilden Deniz çağrılıyodu.Sohbeti kısa kesmek zorunda kalarak hızlı adımlarla acile doğru yöneldi...