Bir istasyon... İşte sihirli sözcüklerin ortaya çıktığı yer. Benim ilham kaynağım.
Her şey bir pazar günü başladı. Kağıt ve kalemin uyumunu o an orada farketmiştim. Genç bir yazar olmak adına ilk adımımı atmıştım. O günden sonra duyduğum, gördüğüm, düşündüğüm, her şeyi yazmak istiyordum.
Baharı ihtişamıyla süsleyen bir pazar sabahı idi. Çamların arasından süzülen ışık demetleri çamların kokusuna eşlik ediyordu. Kuşların senfonisi de bu manzarayı tamamlayan ögeydi.
Geceden inen çiy, ince bir tül gibi örtmüştü ağaçların göğsünü. Güneş kızardıkça tutunamıyordu.
Bir yol... Uzun, ince, toprak kokulu, küçük futbol topuna benzeyen kozalakları ile süslü selviler sıra sıra dizilmişlerdi.
Nereye gidiyordu bu yol ? İşte bir karınca dizisi o yola doğru uzayan sıra halinda giden karıncalar...
Sonunu bilmediğim bir yola girmiştim şimdi. Varacağım yeri düşünüyordum.
Bulutsuz gökleri olan, aydınlık, rahat ve serin yayla düzlüklerinin olduğu, dalından yeni koparılmış, tadı baldan da tatlı yemişlerin olduğu, dört tarafı bahar kokan, edasıyla arıları etkileyen taç yapraklıların olduğu, şırıl şırıl akan pınarların olduğu bir dünya hayal ederken yolun sonunda beni bekleyen manzara karşısında büyük bir hüsrana uğramıştım.
Fakat bir yandan da manzaranın büyüsüne kapılmıştım. Bir istasyondu burası. Sıradan bir istasyon değildi ama. Büyülüydü. Tertemiz havasıyla büyüleyen, sıradan bir istasyon gibi görünen bu yeri, havası kadar temiz bir beyaz kağıda sözcüklerle çizip tasvirlerle boyadım. Ortaya muazzam bir eser çıkmıştı.
İşte o gün bugündür elimden kalemimi hiç düşürmem. Her güzellikte anlatılacak bir şeyler bulurum.
