Kim olduğumuzu, ne olduğumuzu, bilmiyoruz.
Rüzgarda savrulan ufak kum tanesi misali bizde hayatın içinde savruluyoruz. Neden? Kim için yaşıyoruz? Nereden gelip nereye gidiyoruz?
Bir istasyon meydanında oturmuş bunları düşünürken insanların telaşlı koşuşturmalarını izliyordum.
Bu kadar insanın bu telaşlı koşuşturmalarının bir amacı var mıydı? Amaçları yoksa ne diye koşuştururlar ki?
Bazıları ailelerinin geçimini sağlamak gayesiyle uzak kentlere giderken bazıları ise sevdikleri ile özlem gidermek için gidiyordu. Yani hayat denilen tren kimimizi sevdiklerinden koparırken kimimizi de sevdiklerine kavuşturuyordu.
Kavuşmak güzeldir pekiyi ya ayrılmak?
Bazı ayrılıklar vardır dönüşü olan, onlar ne güzel ayrılıklar... Giden, gelir bir zaman sonra. Beklersin.
Bazı ayrılıkların ise dönüşü yoktur. Tren onu almış ve uzun bir yolculuğa, dönüşü olamayan bir yola götürür. Beklemek nafiledir. O ayrılığın adı ölümdür.
Hepimiz bir gün bu yolculuğa çıkmayacak, sevdiklerimizden ayrılmayacak mıyız? Trene hiç binmeyen biri bile bu trene binecekse...
Neden bu telaş? Bırakalım kendimizi rüzgara savursun bizi istediği yere.
