ufak bir hata sonucu tekrar paylaşıyorum.. bu bölüm aslında 10. bölümdü :( bir önceki sayfaya geçerek 9'u okuyabilirsiniz... sizi seviyorum. ♡
—⠀
iyi olduğumuzu düşündüğüm zamanlardaydık yine, bana gününü anlatıp insanlardan ne kadar nefret ettiğini söylüyordun. seni dinlerken farkında olmadan yaptığın taklit ve mimiklerle gülümsüyordum, insanlığa küfrederken bile o kadar güzeldin ki.
iç çekerek çenemi elime yaslayıp seni dinlemeye devam ettim. genelde konuşan taraf sen olurdun, benim anlatacak pek bir şeyim olmazdı çünkü. anlatabileceğim tek şey sana ne kadar tutulduğum olurdu, bundan da bahsedemeyecek kadar çekiniyordum.
bazen senin de bana karşı bir şeyler hissettiğini düşünmüyor değildim.
ellerimi tutuyordun. gözlerime bakarak gülümsüyordun. sanki ben çok önemli bir şey anlatırmışçasına dinliyordun beni. kulaklığını paylaşıp herkesten gizlediğin dünyanın içine sokuyordun beni. bunlar beni ümitlendiriyordu işte, hatalı değilim değil mi?
yine de bir parçam tüm yakınlarına karşı böyle olduğunu, benim hiçbir özel yanım olmadığını savunuyordu. bu parçama teslim olup hiçbir şey söyleyemedim sana.
oysa smeraldo... ben seni çok seviyordum.
her gece sen farkında olmadan yaralarımı sararken ben o hayali sargılara bakıp gülümsüyordum. ellerimi tuttuğunda karıncalanıyordu ellerim, utanıyordum. gözlerime bakıp gülümsediğinde ellerimi yanaklarına yerleştirip kelebek öpücükler bırakmak istiyordum dudaklarına. yanağını okşamak, omzuna yaslanmak ve sıkıca sana sarılıp dünyanın tüm yükünü o bankta bırakmak istiyordum.
bunları hiçbir zaman söyleyemedim, o gün o parktan bana gülümseyerek ayrıldın. gülümsemene takılırken geri geleceğini düşünerek eve dönmüştüm.
o gün gittin... ve ben gidişinin dönüşü olmayacağını bilseydim ayaklarına kapanıp yalvarırdım smeraldo, beni bırakmaman için.
