Hikaye hakkında Yapabileceğiniz tek bir yorumunuz dahi benim için çok kıymetli.
Keyifli vakitler dilerim ♡
*
*
*
"Anlat bana, cinayetinin her bir satırını arzuluyorum."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kim Taehyung:
Kokuyu özümseyemiyorum. Islak toprak gibi diyebilirim, evcil hayvanınızın nemli kaldıktan sonra tüylerinden yükselen kendine has ekşi tonundan da bahsedebilirim. Kulagımı yasladıgım sert gögsün hareket etmeyişi ise, aldıgım o tarifsiz kokuyu perdeler cinstendi. Duymak istedim. Kapalı gözlerimi açmaktan çekinerek, yaslandıgım kumaş parçasında güzel bir sıcaklık, tatlı kalp atışları hissetmeyi gerçekten istedim. Hayatın cilvesi de bundan ibaretti ya. Titreyen kemikli parmaklarım öylece soğuk ensesinde duraksıyor, tatlı olan her şeyi bertaraf ediyordu.
Öldüğünü hissediyordum. Sahiden, ölüm daha önce hiç bu kadar yakınımda durmamış, asla böylesine gerçekçi olmamıştı.
"Kim Taehyung." Demişti Hafif alaylı tuttu ses tonuyla beraber, avuçlarını belimde dinlendirmeye devam ederken. ''Rahatın yerinde sanırım."
İçten içe bu durumdan hoşnut olduğu öylesine barizdi ki, Yüzüne bakma gereksinimi dahi duymuyordum. Yinede, sözleri beni kendime getirmişti. Aceleyle ensesinden çektiğim parmaklarım, sırf üzerinden biraz doğrulabilmem adına altında ki yumuşak kumaşa baskı uyguladıgında, alnım hızlıca sığındığım göğsünden Doğrulmuştu. "Şansını zorluyorsun." diye mırıldanmıştım, göz kapaklarımı minik bir mahmurlukla aralarken. Saçma bir şekilde korkudan daha çok merakla harmanlanmıştı kahverengiliklerim. Onun mavileri ise, ilk kez karşılaştıgım ışıltılarıyla alttan alttan mimiklerimi seyrediyordu.
"İkinci bir kez ölmek istemezsin herhalde Jeon."
Ağlanacak halime şakayla karşılık vermem, onu da güldürmüş olmalıydı.
"Yalan mı yani?"
Onun kinayeli bakışlarına tepeden bakan çehrem, küçük bir çocukla muhatap oluyormuşum gibi hissettiriyordu.
Güzel bir yüzü vardı. Kemikli çene hattından, özenle yerleştirildigi her halinden belli olan küçük ama şekilli dudaklarına kadar, normal bir vakitte karşıma çıksa 'bu çocuk Mina'yı benim elimden alır.' diyerek sinir olacağım sayılı insanlardan biri olabilirdi.
Şimdiyse... Ürkütüyordu. Ama, görünen o ki bir o kadar da sahici tebessümlerimin asıl sahibiydi.
Onun peşine takılıp, buralara kadar gelmiş olamam dahi deli saçmasıyken, çenesinin birkaç milim üzerinde ki, inceliklerinin ise hemen altın ki gece zifirisi noktaya dokunmak istemek... Kafayı yemiş gibi davranmaktan daha ilerisi olamazdı. Korktum. Bedenimin bilinçsizce gerçekleştirmek istediği her bir hareketi; kemikli parmaklarımı titretiyor, bakışlarımı hızlıca kaçırmak istememe sebep oluyordu.
