1.Bölüm

48 1 0
                                    


Gece alarmını kurup yatmıştı
Sabah kalkıp okula gidecekti üniversitenin ilk günüydü hem heycanlıydı hem korkuyordu acaba ilk günü nasıl geçecekti.

Rüyasında okuldaydı ve herkes onun üstüne geliyordu bağırıyorlardı

Nefes nefese gözlerini açtı terlemişti o nasıl rüya diye geçirdi içinden

ve bir bağırış sesi daha geldi ama bu rüya değilki gerçekten annesinin babasının bağırış sesi geliyordu

Hemen yan yataktaki kardeşide bağırış sesine uyanmıştı korkmuş bir şekilde ablasına bakıyordu

"abla o bağırış sesi neydi" diye ağlamaklı bir şekilde sordu ela

gamze  kardeşine güven verir gibi baktı

" ben şimdi bakarım sen korkma bişey yoktur dedi" ama dediğine kendiside inanmamıştı kardeşi nasıl inansın

Kardeşim üzülmesin o bu hayattaki en iyi arkadaşım hızlı adımlarla kalktım

Odamın kapısını yavaşça açtım bağırış sesleri kesilmişti ama içimdeki sıkıntı hala gitmedi

yavaş yavaş merdivenleri indim bağırışın geldiği mutfağa bakınca elim ayağım koyverdi

gözümden bir damla yaş düştü o yerde yatan benim annem değildir dime

O kanlar içinde yatan benim annem değildir dime benim annem bizi bırakmaz ki

hızlıca yanına koştum yüz üstü çevirdim korktuğum başıma gelmişti yerde yatan annemdi

Hemen nabzına baktım atmıyordu benim annem bizi bırakmazdı o çok güçlüydü ama bıraktı işte

anne neden bıraktın bizi biz napıcaz şimdi güzel annem ne olur kalk diye tüm gücümle bağırdım

Sürekli gözümden yaşlar düşüp yeri boyluyordu

annemin başındaki babama nefret dolu baktım yerdeki bıçaklamı annemi öldürmüştü

bide ağlıyordu sanki kendisi öldürmedi hızlıca kalktım yerdeki kanlı bıçağı alıp babama koştum

ama arkamdan birisi tuttu beni arkama baktığımda yengemle amcam gelmişti bırakın beni diye bağırdım bırakmadılar

annem öldüyse oda ölecekti annem bunu haketmemişti benim annem kimsenin kalbini kırmazdı biz mutlu bir aileydik babam nasıl yaptı ya hala anlam veremiyorum

babama nefretle baktım o sırada arkadan anne diye bağıran bir ses duydum

kardeşim görmüştü onu unutmuştum görmemesi lazım bu durumu elimdeki bıçağı yere atıp kardeşime  doğru yürüdüm

ağlayarak bir bana birde yerde yatan anneme bakıyordu ben dayanamıyorum o nasıl dayansın ki daha çok küçük

Elinden tutup odaya çıkarttım hem ağlayıp hem konuşmaya çalışıyordu

"abla anneme ne oldu öldümü"

nasıl söyliyecektim ki öldü annemiz bizi bıraktı diye söyleyemem ki

" yok kuzum sen şimdi bunları düşünme bak ben aşağıya iniceğim sen bu odadan çıkmicaksın tamam mı çiçeğim"

bana dolu gözlerle bakıyordu artık sadece biz ikimiz kalmıştık annem yoktu

hızlı adımlarla aşağıya indim polisler gelmişti babama kelepçe taktılar götürürlerken bana pişman gözlerle baktı

ama asla affetmicektim o benim babam değildi bundan sonra...

KüçüğümHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin