doktor: üzgünüm..
hemşire; bir dakika doktor bey kalp atışları geri geldi hasta yaşıyor;
doktor: gerçekten mi hemen geliyorum gitmem gerek
annesi: bak hendery iyi olacak hadi yatağa gidelim.
" hayır anne burada duracağım onun bana tekrardan baktığını görmek istiyorum"
hemşire: sorun değil kalabilir.
annesi: tamam
doktor içeri gireli neredeyse yarım saat geçmişti hala bir ses yada bir haber yoktu gerçekten onu çok merak ediyordum kim bilir orada ne acılar çekiyordur bensiz .
annesi: geç oldu hadi yatağa gidelim
" hayır"
*doktorlar çıkar*
doktor: hastayı kurtarabildik ama daha büyük sorunlar var.
annesi: ne gibi?
doktor: hafıza kaybı annesinin adını bile hatırlayamayacak derecede.
" ne ona ne yaptınız hayır beni unutamaz değil mi onu eski haline getirin."
doktor: üzgünüm artık senin elinde hatırlaması için her şeyi yapmalısın.
" hayır o-onu geri g-getirin."
annesi: onu ne zaman görebiliriz.
doktor: çok geç oldu yarın sabah normal odaya alınır o zaman görebilirsiniz.
annesi: peki teşekkürler.
doktor: işimiz iyi geceler.
annesi: iyi geceler.
b-beni unutmuştu b-bütün anılarımızı h-her şeyimizi unutmuştu bütün yaşadıklarımız elimden su gibi akıp gitmişti.....
saat 05:38
hemşire: af edersiniz
" bir şey mi oldu?"
hemşire: hayır yangyangı normal odaya aldığımızı söylemek için gelmiştim.
"hemen geliyorum."
annem hala uyuyordu bende ayağa kalkmış hemşireyi takip ediyordum yangyangı görmek bana iyi gelecekti ta ki...
yangyang: kimsiniz?
" gerçekten beni unuttun mu?"
yangyang: sizi hatırlamıyorum neredeyim ben?
" hastanedesin."
yangyang: neden?
"uçurumdan yuvarlandın."
yangyang: gerçekten mi?
" hı hı"
yangyang: peki sen sana ne oldu?
"bayıldım yere düşerken başımı çarpmışım."
yangyang: beni sen mi ittin?
" ne diyorsun yangyang ne dediğini biliyor musun?"
yangyang: yani beni sen ittin.
" ben b-en senin sevgilinim."
yangyang: bu beni itmemen için bir sebep değil ama.
