The Second Time

Chapter 1

Hi!! *kaway. kaway!* Thank you for reading :) I really apreciate it :)

 Haha, sorry naman if I sound desperate. Frustrated writer po ako eh ^___^v Sana pagpasensyahan nyo na ang nakayanan ko, hihi <3. Feel free to leave comments if you like. I'm free to criticisms anyway. Hahaha.. Di ko alam kung pano ko icoconvert yung mga pinanghuhugutan  ko into a story pero i'll try :) hart hart <3 enjoy!!

_ _ _ _ _

"Matagal pa ba?" Tanong ko kay Ven, ung bestfriend ko.

[Ven- Vernice Anne Villamor. 17. Bestfriend ko since 1st year college. Beauty and brains pero gaga din sa pag-ibig. XD]

"Medyo. Mga 5 barangay pa. Hihihi." ^___^ Hayy, magkaiba kami ng basehan ng malapit, kaya alam ko na ang iniisip nito. Malayo pa talaga.

-____-"

O___O!

>___<  Ara-ouch!! Masakit yun ah. Nananahimik ako dito tapos iuuntog ako nitong jeep na to sa bubong!! Tsk! Feeling ko isang dosena na ang bukol sa ulo ko. Bakit ba naman kasi rough road 'tong dinaraanan namin. Bakit ba naman kasi sumama-sama pa ako dito kay Ven.

Ano? San kami pupunta?

Sa farm nila somewhere in Quezon. Nakalimutan ko kung saan. Bored ako eh kaya natulog na lang ako. Dito lang talaga ako hindi makatulog sa jeep na'to. Every other 20 meters, malubak. OK, that was exaggerating. Tiningnan ko yung mga taong kasakay namin. Marami silang dala at lahat kami, halatang nanlilimahid na sa sobrang pawis at alikabok. Pano ba naman, sikip na kami sa upuan, sisingitan pa. Mga driver nga naman, oo, lalo na sa mga ganitong liblib na lugar, pagsasamantalahan pa ang mga pasahero para kumita ng mas malaki-laki. Tumingin na lang ako sa labas ng bintana. Nagsasawa na nga ako eh kasi naman, puro coconut trees, carabaos, at rice fields or corn fields at mangilan-ngilang bahay lang ang nakikita ko. Nothing really interesting. Pagdating sa mga ganto, di naman talaga ako maarte. Hindi lang talaga sanay.

"Dalawang baranggay na lang. Hahaha :D" Napansin nya yatang wala na akong imik kaya kinausap ako.

After ng break-up namin ni Ashtin, which is, 3 weeks ago, bihira na lang din ako makausap nang matino. Bigla akong nawalan ng gana eh. Parang kotseng nawalan ng gasolina. Kaya nga napasama nya ako dito eh, may persuading powers yata sya. Sabi nya, I need fresh air daw. Kaya dinala nga nya ako kung san may fresh air. Hahaha, corny.

Naaalala ko na naman yung gabing yun. Tsk. :'(

2 PM nung araw ding yun, nagtext sakin si Ashtin kung may ginagawa pa ba ako. Katulad ng ibang students, nagtext ako patago habang may class pa kami, hehe, bad girl. After ng last class ko ng 4PM, nagpractice muna kami para sa finals exam namin sa humanities na play kung san ako ang group leader. Stressed out na nga ako kasi ang hirap pasunudin ng mga classmates ko. College students na pero mga pasaway pa. Nakalimutan ko na nga syang itext na magpapractice na muna ako bago umuwi. Tsaka ko na lang nacheck ang phone ko nung pauwi na ako. May sasabihin daw syang mahalaga. Naexcite naman ako kasi akala ko good news. Tapos ayun, yung mga sumunod na nangyari is just a blur dahil sobrang di ko na alam yung nangyayari. Yung mga emotions na supposed to be na pinipigilan ko, lahat lumabas. Anger, disappointment, regret, and most of all, pride.  Naabutan ako ni Ven na umiiyak sa labas ng apartment namin.

After 1 week, nalaman ko na lang na nililigawan na pala nya si Ace Frudberg, yung babaeng sobrang pinagseselosan ko. Classmate nya at friend daw. Dahil LDR (Long Distance Relationship) kami, kahit pinagkakatiwalaan ko pa si Ashtin, may doubt pa rin. Eh kasi itong si girl, laging nagpopost ng pics nila together sa wall nya. Pero may instinct ako na they were both attracted to each other kaya naman pinapalayo ko sya. Kaya lang, nagalit sya kasi bakit daw pinapalayo ko sya sa friends nya at wala naman daw silang something. It seems like my instinct is right. 2 weeks after ng break-up namin, naging sila na. At lahat yan, nalaman ko kay Ven dahil nga close sila. Saklap noh? Ganun pala yung walang something.