She's Unexpected Future (𝚅𝚊𝚖𝚙𝚒𝚛𝚎 𝚂𝚎𝚛𝚒𝚎𝚜)

𝕻𝖗𝖔𝖑𝖔𝖌𝖚𝖊

𝐏𝐑𝐎𝐋𝐎𝐆𝐎

How I wish? To cursed this nonsense life. Hindi maganda ang buhay na meron ako, Iniwan at Itinakwil ng mga kinilala kong mga magulang.

Akala ko kasi kapag sinabi ko sa kanila ang mga nararanasan ko ay maiintindihan nila ako, kaya lang Mali atta ang akala ko, dahil ang akalang yan, ang nagbigay ng kamalasan sa buhay ko.

Wanna know why? Kong bakit ako Itinakwil, tsk! Dahil inamin kong bampira ako, they ask me, kung ano ang mga bumabagabag sa akin, anong mga nangayayari sakin. Sinabi ko naman kaso lang may naging kapalit agad.

Nakakainis lang, kasi akala ko kapag nag-sabi ako ng totoo ay iintindihin nila ako. Kaso hindi ganun ang nangyari, pinagtabuyan at iniwan ako.

Hindi ko naman kasalanan na ganito ako. Ang may kasalanan nito ay yung mga walang kwenta kong mga magulang.

Wala naman akong magawa kundi ang mag-impake at umalis. Ngunit sa hindi inaasahan, pag-labas ko pa lang nang bahay, may nag-aabang nasa akin, na puro kulay pula ang suot nilang mga quote.

Lahat sila ay nakayuko, hanggang ang nasa gitna nila ang humarap. Napako naman ako sa kinatatayuan ko ng makita ko ang mga pangil niya.

What should I do? hindi naman siguro ako kakagatin nito. Oh My God!!! ...

"Don't Call He's Name, If you don't want to Die, yet" madiin niyang banggit. "Kaya kami nandito ay dahil pinapasundo ka ng Ama mo, We need to get back there, As soon as possible, before the sun coming up" dirediretso niyang sambit, wala naman akong magawa dahil malalakas at mabibilis sila.

Eh! Ako kaka-alam ko lang last week na ganito ako, at hindi pa ako sana'y sa ganito. Naiisip ko pa lang na iinom din ako ng dugo, nandidiri na ako.

Napahinto na lamang ako sa aking malalim na pag-iisip nang bigla akong makarinig nang alulong. HINDI galing sa aso, kundi galing sa isang lobo. Malaki siya at mabalahibo. Nakakatakot sa unang tingin, dahil ngayon lamang ako nakakita nang ganyan.

"Siya na ba ang nakatakda?" nagtatakang tanong ng lobo. Minsan talaga mapapa-isip ka na lang, kong totoo ba talaga lahat nang makikita't naririnig ko. Mariin kong pinipikit ang aking mga mata, upang siguraduhin na illusyon lang ang lahat. Malayong mangyari na nakakapagsalita ang lobo.

"Siya nga Esmael!" mahinahon na tugon nang kasama ko. "Bakit hindi mo subukang, mag-anyong tao? Upang mas malapitan mo siya" ewan ko kung suggestion niya yun, o utos niya.

Hindi naman na sumagot ang lobong kausap niya, at basta basta na lang siyang umalulong, kasabay noon ang pagtingin niya sa buwan, sinabayan ko ang pag titig niyang yun, ngunit hindi ko nakita kong paano siya nagpalit anyo.

Dahil ng tignan ko siya ulit, sa parehas na pwesto ay ibang iba na ang itsura niya. May magandang buhok na ang gupit ay bagay sa kanya, mahahabang pilikmata, na animo'y hinulma para talaga sa mata niya, mapupulang labi a t matangos na ilong.

Ganun din ang panga niya, kahit ang mga paglunok niya, ay talagang nakaka-agaw pansin, dahil sa magandang hulma ng adams apple niya.

"So? Are you done checking on me?" tanong nang kaharap kong lalaki. Nakangiti na siya sakin ngayon, at animoy naghihintay ng sagot sa kanyang walang kwentang katanungan.

"Yeah. Same as you do."  matapang kong sagot. Ngunit bahagya namang kumunot ang kanyang noo at tinaasan pa ako ng kilay. Hindi niya siguro nagustuhan ang pagkakasabi ko.

"Respect! You don't know who are you talking to." madiin ngunit, mahinahon niyang banggit. Walang halong galit pero may halong otoridad. Simple lamang ang pagkakabigkas pero nakakatakot pakinggan.

"So you are too. You don't know me. Anything about me." Hindi ko alam kong saan nanggaling ang lakas ng loob kong kausapin niya ng ganyan. Pero may parte kasi sa katawan kong dapat mag-anyong mas mataas ako sa kausap ko.

"You're wrong. I know anything about you. Simula nong ipinanganak ka, una mong biniktima, una mong lakad, una mong binigkas na salita, halos lahat ng yun nakita't narinig ko. Kaya ngayon mo sabihin sakin yan, kilala ba kita?" mapanghamon, ngunit mahinahon niya pading sabi. Hindi ko alam kong anong sasabihin ko, ni wala akong gaanung maalala sa nakaraan ako, ang tanging alam ko lang ay napunta ako sa mundong kinamulatan ko at doon lumaki kasama ang mga pekeng magulang ko.

"I don't care, as long as you don't talk to much, in my previous life." Walang kagatol gatol na bilin ko. Ngunit nakakapagtaka ang pagbabago ng kanyang ekspresyon.

Para siyang asong inagawan ng pagkain o asong natatakot, mula kasi sa matigas at parang galit na ekspresyon ay napunta ito sa kawawang at parang inutusan ng kanyang amo.

Nakakapagtaka lang, dahil bakit parang mas natatakot pa siya kaysa sa akin.

Continues.......